"Dat komt mooi uit", zei mijn vrouw: "Voor het avondeten heb ik nog wortels nodig. Zou jij die willen halen op de volkstuin?"
Natuurlijk wilde ik dat en met het tuigje om liep ik via een omweg naar onze volkstuin toe.
Onderweg bereidde ik me, net als op R.K. MAVO "Porta Vitae" mentaal voor op het worteltrekken.
Wat dikker aangekleed dan normaal trainde ik op deze koude novemberdag, waarbij het in onze buurt zelfs bijna tot matige vorst was gekomen.
Ik trok alle wortels van het rijtje, dat er nog stond, uit de grond. Ada had me aangeraden om op de tuin de wortels met water af te spoelen, zodat ik geen zand mee naar huis zou nemen. Ik liep naar de regentonnen en zag, dat daar op het warmst van de dag nog een vliesje ijs op stond. Ook al was het ijs nog geen centimeter dik, mijn ogen begonnen toch te glinsteren: ik raakte het eerste natuurijs van 2016-2017 aan!
Het wassen van de penen was iets minder aangenaam. Ik ga niet beweren, dat ik bij de natuurkundelessen, toen nog "Physica" geheten, altijd heb opgelet. Verre van dat zelfs. Maar zodra het over ijs ging, was ik een voorbeeldige leerling.
Zodoende wist ik, dat water, waarop ijs lag, 0 graden Celsius is.
Proefondervindelijk kon ik dat even later ervaren, toen ik een emmer water uit de regenton gehaald had en daarin de wortels waste. Na deze op een plastic stoel te hebben laten drogen, stopte ik ze in het tuigje. Met een kilo extra liep ik naar huis toe. Op zulke momenten besef je, dat je als sporter beter niet aan kunt komen: dat extra gewicht moet je immers altijd meezeulen.
Tevens besefte ik, dat ik blij was, dat ik mijn handen niet meer in het ijswater hoefde te houden. Deze natuurkundeproef liet tevens zien, dat gevoel iets heel subjectiefs is. Normaal gesproken vind je 5 graden aan je blote handen koud aanvoelen, maar nu ze uit het ijswater kwamen, voelde diezelfde 5 graden warm aan!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten