Brandalarm

Je hebt wel eens van die dagen, dat je wat minder goed in je vel zit. Dat kan iedereen overkomen. Vandaag had ik zo'n mindere dag. Wat dat aangaat hield het gelijke tred met het weer. Om een uur of half 1 viel er in Katwijk een flinke hagelbui met enkele harde donderklappen. Hoewel het af en toe voorkomt, is het niet echt gebruikelijk novemberweer.

Als je lesgeeft aan kinderen, dan lijkt het wel of ze ruiken, dat je niet echt je dag hebt. Bij de buitenschoolse sport moest ik constant kinderen tot de orde roepen. Normaal gesproken heb ik een redelijke grip op de groep, maar vandaag dus niet.
Op het moment, dat we aan het gebruikelijke spelletje toe zouden zijn, luisterde de helft van de kinderen niet. Dan rest er slechts 1 middel: de noodrem. Ik sprak de kinderen steng toe, zeker degenen, die me de hele les al aan het uitproberen waren. Gelukkig hielp het.
Met een katterig gevoel begon ik aan de training van de IJVL, maar deze schaatsles liep als een zonnetje.

Met Margreet Hetebrij en Dirk Zwitser hadden we een heerlijk trainingsuur, dat 5 minuten voor tijd abrupt eindigde, doordat er een alarm afging. Het tikspelletje werd afgebroken en we verzamelden bij de uitgang van de binnenbaan.
Ik klikte mijn kluunschaatsen los en wandelde naar de ijsmeester om te vragen, wat er aan de hand was. Er zijn namelijk 2 alarmbellen. Eentje is een brandalarm, de tweede een ammoniakmelder. Het bleek een vals brandalarm te zijn.

Maar het werkte wel: in korte tijd was de kantine was leeggelopen. Ik ging terug naar de kinderen om te melden, wat er aan de hand was. Daar de les inmiddels was afgelopen, verlieten ze ordelijk de ijsbaan. Wat dat aangaat was het wel een goede ontruimingsoefening dankzij een een onterecht brandalarm.