Lagos de Covadonga

De berglucht zorgt voor goede nachtrust. Ik werd pas om 8 uur wakker. Ik trok mijn hardloopkleren aan en ging ruim 4 kilometer hardlopen. Vanaf de boerderij liep ik naar de weg toe en ging nu rechtsaf. Ik liep tot net voorbij de afslag naar Villaviciosa, Het kilometerbord met 16 kilometer was mijn keerpunt. Ik liep weer terug naar 14 kilometer.

Het was zonnig weer met donzige wolken in het dal. Op de terugweg liep ik een stukje in de mist.

De wolken waren uit het dal omhoog gekropen. Ik was met mijn hoofd in de wolken.

Na een heerlijke douche at ik in de keuken een mandarijn en een kiwi. Nadat de koeien naar de wei waren gebracht, konden we eindelijk ontbijten. Een paar boterhammen met gebakken ei, een kop warme melk en een paar amandelkoekjes en we konden er weer tegen.

We pakten alles in en om half 12 namen we hartelijk afscheid van onze gastheer en gastvrouw. Het was zonnig weer, toen we vanuit Fuentes afdaalden naar het dal om via Villamayor naar Arrondias te rijden. Daar deden we nog wat inkopen voor de lunch.

We vervolgden de prachtige route naar Cangas de Onis, waarna de klim naar Covadonga begon, waar we 8 jaar geleden waren geweest. Hier waren de Moren voor het eerst gestuit en begon de Reconquista, een keerpunt in de geschiedenis van España.

We klommen verder over de bochtige weg met adembenemende uitzichten. De 12 kilometer klimmen brachten ons bij Lagos de Covadonga. De klim zat vaak in de Vuelta a España.

Het mocht dan half bewolkt zijn op de top, het was flink wat kouder dan in het dal. Bij Lago de Enos parkeerden we de auto en begonnen we aan onze rondwandeling.

We klommen een stukje door over een breed pad tot we bij een mirador kwamen. Wat een uitzichten heb je hier!

Daar we redelijk luw zaten achter het muurtje, aten we hier onze empanada met tonijn. Terwijl wij zaten te eten, kwamen er 3 raven aangevlogen.

Net als de mussen en meeuwen bij ons waren deze ravenzwarte vogels helemaal ingesteld op toeristen. Ze aasden op de kruimels, die wij lieten vallen. Op een gegeven moment zaten er wel 10 raven om ons heen. Op het moment, dat wij vertrokken, begon hun lunchpauze.

We klommen over een pad omhoog naar de mijnen van Buferrere, waar in vroeger tijden ijzer en mangaan werd gewonnen.

Wat dat aangaat is het een voordeel om met een geoloog op pad te zijn. Siebe wist ons details aan te wijzen, waar anderen aan voorbij lopen.

Bij het verlaten van de mijn kwamen we kleine narcissen tegen. Blijkens navraag bij mijn neef Eric bleek het om de Narcissus bulbocodium Citrinus te gaan.

Al klimmend kwamen we bij een tweede meer terecht. Deze was smaller, maar een stuk langer.

Aan het eind van het dal moesten we over rotsen klimmen om bij het derde meer uit te komen. Dit meer is er alleen, als het veel geregend heeft, en dat had het deze winter!

Ada was helemaal in haar element. Ze ontdekte de ene bloemensoort na de andere, zoals de blauwe gentiaan. Dat viel bij veel bloemen op. De kleur was vaak intens, van spierwit tot knalgeel tot diep blauw.

Op een paar rotsblokken aten we een casadieles, voordat we lichtjes afdaalden om na een klim tussen de beuken aan de afdaling te beginnen.

Je moest constant goed uitkijken, waar je je voet neerzette. Al was het niet voor de rotspunten, dan was het wel voor de modder er tussen.

We kwamen weer op een breder grasveld. Hier waren een soort stenen trekkershutten en ook dit kapelletje.

Verder dalend kwamen we weer bij het Lagos de Enos uit. Ana wilde een kortere weg naar de auto, maar dan moesten we echt bergbeklimmen, dus we namen maar het reguliere pad maar. We liepen op een stuk met wat stenen, die echt niks voorstelde vergeleken met wat we gehad hadden. Maar voorzichtigheid bleef geboden. Zoals een Indisch spreekwoord zegt: je struikelt niet over een berg, maar over een molshoop.

We daalden de 12 kilometer lange weg met diepe ravijnen en prachtige uitzichten af om in Cangas de Onis nog wat boodschappen te doen. We tuften door naar Ceceda, waar we het nichtje en neefje van Ana ontmoetten.

De laatstgenoemde was met een vriend aan het fietscrossen. Eerst bij de kerk, daarna op een zelf aangelegde crossbaan in een heuvelachtig bos. Daarbij zagen we een aantal spectaculaire sprongen. De behendigheid op en de beheersing van de fiets is geweldig.

We hebben grote waardering voor de jongeren, die deze baan eigenhandig hebben aangelegd met pallets, landbouwplastic en leem. Hoe positief wil je het hebben?

We reden in de ondergaande avondzon naar Las Vegas. Thuis gekomen bakte Ada pannenkoeken. Deze waren geler dan ik ze ooit gezien heb. Echt verse scharreleieren!
Rond middernacht gingen we naar bed na een prachtige wandeling bij de Lagos de Covadonga.