Feria de Abril

's Nachts had ik tot 2 keer gedroomd over de marathon. De eerste keer had ik me niet goed voorbereid. Ik had geen eten en drinken bij me. De tweede keer was ik verdwaald.

Tot overmaat van ramp had ik de haan niet eens horen kraaien.

"Straks gaat de haan nog kraaien", zei ik tegen mijn vrouw, die me vertelde, dat de haan al 3 keer gekraaid had. Zou ik dan toch iets aan mijn oren markeren? 

We vielen weer in slaap en om 8 uur werden we wakker. Na me gedoucht te hebben, deed ik het gordijn open.

Een fantastisch panorama ontrolde zich voor mijn ogen.

De zon scheen aan een blauwe hemel, het dal was bedekt met een wolkendek, dat wel een meer leek en de ene na de andere berg verhief zich heuvelrug aan de overzijde van het dal.

Als kroon op het landschap stonden de besneeuwde Picos de Europa te glinsteren in de zon. Een beeldschoon landschap boven de wolken.

We gingen naar buiten. Nu is er op een boerderij altijd wat te doen, dus hielpen we een klein beetje. Ik reed als telg van een fouragehandelaar een paar kruiwagens met kleine korrels veevoeder naar de koeien, die op stal stonden.

Om half 10 zaten we met zijn achten aan de ontbijttafel, waar we brood met gebakken eieren, fruit en een stuk walnotenstaaf aten.

Een half uur later trok ik mijn hardloopschoenen aan en liep ik van Fuentes naar Alto de Llama en weer terug over een redelijk vlakke weg. Bij iedere bocht had je weer een ander uitzicht. Ik liep terug over de heenweg en voor de tweede keer deze ochtend douchte ik me. Zeg maar eens, dat ik niet proper ben....

We vertrokken met zijn zessen in de auto naar Infiesto, waar het Feria de Abril gehouden werd.

Vandaag stond er een optocht van paarden op het programma,

De ruiters en de amazones waren vaak gekleed in wat wij typisch Spaanse kleding zouden noemen.

Ana zei, dat het Andalusische kleding was, die niets met Asturias te maken heeft.

Maar vooral de vele fel gekleurde jurken van zowel de amazones als de toeschouwers gaven het geheel een fleurig aanzien.

Aan het eind van de optocht liepen we met de stoet mee naar de grot, waar een kerk zoals in Covadonga was gemaakt.

Nadat de paarden op het grote grasveld door de priester waren gezegend, was er in de grot een mis met veel zang.

In het zonnetje gezeten luisterden we er een kwartier naar, voordat we een biertje dronken, terwijl we het Spaanse gezang nog redelijk goed konden horen.

Om 2 uur wandelden we weer terug naar de auto, waarmee we de bergweg met veel bochten beklommen. Het was inmiddels bewolkt, maar wel droog. In Fuentas had Ana's moeder een heerlijke stoofschotel gemaakt, waarna we bloemkool uit eigen tuin met gekookte eieren en olijven kregen. Als toetje waren er aardbeien met honing.

Het begon te betrekken. In de Picos de Europa onweerde het. Wij gingen met zijn zessen wandelen.

We beklommen een halfverhard pad omhoog. De donkere lucht kwam dichterbij. De eerste spetters vielen, toen we vlak bij de buren van Ana waren. Hier konden we in de keuken schuilen, terwijl de regen naar beneden kwam en je de donder hoorde.

Plotsklaps viel het licht uit om na een paar seconden weer aan te flitsen.
Na ruim een half uur was de onweersbui overgetrokken en in de regen wandelden we naar beneden, waar we de bagage inpakten. Voor het vertrek speelden we nog een spelletje "Uno". Ada won de eerste pot, ik de tweede.

Nadat Ana's moeder de koeien uit de wei had gehaald en haar vader de melkkoe had gemolken, vertrokken we.
Inmiddels hadden we de mist op zien komen en weer op zien lossen. In de auto zong ik "Four seasons in one day".

We brachten via stille bergweggetjes met prachtige vergezichten Ana's neefje en nichtje thuis, waarna we doorreden naar het huis van Siebe en Ana in Las Vegas.
We laadden alles uit en namen het mee naar binnen, waar we de slaapbank uittrokken en alvast opmaakten. Om 10 uur namen we bij de thee nog een lichte maaltijd, waarna we de slaapkamer opzochten. De slaap kwam zeer snel.