Luarca en Cabo Busto

Wederom diep geslapen. Om 7 uur werd ik wakker in een verder stil huis. Ana en Siebe waren gisteren om kwart over 11 thuis gekomen. Na nog wat doezelen stapten we om 8 uur uit bed om ons te douchen. Een half uur later ruimden we de inmiddels droge was weg en dekten de ontbijttafel. We legden een goede bodem voor de rest van de dag.

We vertrokken om een uur of 11 met de auto naar Luarca. We reden over de snelweg langs de kust. We hadden prachtige vergezichten op de bergen links van ons en de inhammen van de zee aan de rechterzijde.
Voor Luarca moesten we flink afdalen. Dit havenstadje is aan 3 zijden omsloten door steile rotswanden. Het heeft veel weg van Honfleur in Normandië, maar dan zonder hordes toeristen.

Het was vandaag bewolkt weer met af en toe wat gespetter. Na de wagen bij de haven geparkeerd te hebben, slenterden we over de vrij grote weekmarkt. Daar kochten we niets, maar wel in een paar winkels: rozen en petunia's voor Ana's moeder, een kaart voor Ada's vader en moeder, die morgen 55 jaar getrouwd zijn en voor mij een ruitjesbloes.

Tussendoor wandelden we naar het kerkhof en de kerk op het hoogste punt van de klif.

Hier had je een prachtig uitzicht. Het Mariabeeld in de kerk had, heel opvallend, een rode mantel om. Via smalle steegjes en trappetjes kwamen we weer bij de haven uit.

Vlak bij het gemeentehuis aten we om 2 uur bij een sidreria. Voor € 12,- per persoon hadden we een driegangenmenu met Asturiaanse gerechten zoals bonenschotel, vis, gebakken inktvisringen, paella en een toetje in de vorm van flan, een cidertaart of een ijstaart. Dit alles inclusief een drankje per persoon.

 

Om 4 uur reden we boven het dal over een slingerweg met diepe ravijnen naar Belen toe,

Het uitzicht was heel mooi. Het groene dal diep beneden je, kleine dorpjes aan de overzijde van het dal op een volgende bergrug en daarachter kale bergen, die hoog boven de dorpjes uit torenden.

Ter hoogte van Buseco aan de overzijde van het dal keerden we en reden over de slingerweg, waar de vangrail boven het ravijn vaak ontbrak, terug naar het leuke kuststadje Luarca.

Over de oude kustweg reden we naar Cabo Busto, het noordelijkste punt in deze omgeving.

Vanaf het dorp wandelden we een kilometer naar de kust.

Het was er prachtig. Terwijl de benevelde bergen al regenwater ontvingen, brak de zon in een stralenkrans door de wolken boven zee.

De geoloog wees ons op de verticale aardlagen, die afgedekt werden door een horizontale bovenlaag. Daarnaast werd dit de grottenkust genoemd.

Een klip voor de kust liet dit mooi zien. Vrij verticale aardlagen waren door het eeuwige golvenspel dusdanig aangetast, dat je diverse doorkijkjes had in dit grote rotsblok.

Over weilanden vol bloemenpracht liepen we naar de uiterste noordpunt bij de faro.

Het begon te spetteren, toen we terug wandelden naar de auto. Toen we droog zaten, gingen de hemelsluizen open. In Las Vegas aten we aardappels met wortel en bloemkool, waarna we alles in orde maakten voor de volgende ochtend.