maandag 3 augustus 2020

Fietsen voor de Waddenzee

Naar aanleiding van het stuk over Wieringen heb ik een oud vakantiedagboek opgezocht uit 1978. Het was mijn eerste fietsvakantie. Na de dag ervoor op een opoefiets met veel te veel bepakking, de traditionele beginnersfout van velen, die voor het eerst op fietsvakantie gaan, van Nieuw-Vennep naar Den Helder gefietst te hebben met een flinke tegenwind, was op zaterdag de start van Fietsen voor de Waddenzee. In een kleine 3 weken fietsten we van Den Helder naar Esbjerg in Denemarken.
In die jaren stond ik in "De Hobbit" in Nieuw-Vennep achter de bar en was een echte nachtbraker. Lichaamsbeweging was toen niet mijn specialiteit. Mijn bijnaam in mijn geboortedorp was Kikker. Dit was zo ingeburgerd, dat mij af en toe gevraagd werd, wat mijn voornaam was!

Eerste etappe                                  Zaterdag 22 juli

Om half 8, ja, je leest het goed, half acht zaterdagochtend was ons talent dankzij het heen en weer geloop van diverse vroege vogels van velerlei pluimage. Een half uur later was hij reeds uit de slaapzak.
Bij het ontbijt was het al direct raak. Een meisje wilde boter op haar brood smeren, maar helaas zat de boter in een blikje en aangezien zij niet over een blikopener beschikte, kwam het geheel toch wel humoristisch over. Hierna inpakken geblazen.
Voor het peloton geneutraliseerd naar de startplaats vertrok, kon eerst nog genoten worden van een jongen met een tamme kraai op zijn schouder.
Om 10 uur gingen we richting startplaats, waar diverse t.v.-cameramensen en diverse persfotografen foto's maakten voor hun plaatselijk of landelijk blad. Na diverse plaatjes volgde een toespraak van de burgemeester van Den Helder en van Jan Boom, een boomlange man, die het jaar ervoor de Rijntocht had helpen organiseren. 
Om half 11 werd het officiële startschot gegeven aan de Duikboothaven. Hierna vertrok de karavaan richting veerpont. Kennelijk was ik zo fotogeniek, dat mijn foto in een paar kranten haalde.
De veerpont bracht onze helden naar Texel. Hier zou de eerste etappe gedeeltelijk verreden worden. Start en finish in 't Horntje.
Nog voor hij goed en wel voet aan land gezet had, werd de toekomstige sportman van het jaar geïnterviewd voor een of ander radioprogramma. Met een grote dosis subtiliteit werd de verslaggever te woord gestaan. 
Het peloton werd verdeeld in twee pelotons. Aan het staartje van het peloton, dat eerst oostwaarts zou rijden, was ons aller atleet te vinden. Zeer tactisch, want anderen vingen nu de wind op. Waarom zou je je meer vermoeien dan nodig is?
Deze tactische plaats getuigde van veel koersinzicht. Achter deze tacticus reed een auto met een filmploeg. Zodoende hebben jullie thuis al geboeid naar de souplesse van deze renner kunnen kijken. En ervan genieten uiteraard.
Bij Oudeschild kwam het tot een kleine afscheiding met het peloton. Het gat werd groter en groter, dot het peloton bij De Waal helemaal uit het oog verloren was. Het groepje bestond uit 5 personen, te weten Ronnie uit Sneek, Carla uit Haarlem, Arlet uit Utrecht, Bettie uit Rotterdam en last but not alt least the one and only, the sensational Kikker uit Nieuw-Vennep.
Gevijven fietsten ze over een aantal wegen en paden, tot het vijftal bij een kruising uiteen viel. Kikker en Carla wilden linksaf, de rest was al rechtdoor gereden. Beiden schreeuwden en gebaarden. De anderen stopten en bleven waar ze waren, hetgeen Kikker en Carla ook deden. Na een kwartier gewacht te hebben doorbrak Ronnie de impasse door terug te fietsen. 
De anderen kwamen niet naar de personen met inzicht toe, omdat ze dachten, dat dezen iets verloren hadden. Inderdaad, ongeveer een kwartier. en definitief het contact met de hoofdmacht. 
De anderen werden nu door Ron gehaald en gezamenlijk vertrok het vijftal richting De Koog, zodoende een flink stuk achterstand direct ombuigend in een flinke voorsprong. Om de mensen met minder koersinzicht niet te vernederen, werd besloten in de Staatsbossen een behoorlijk lange pauze in te lassen.
Hierdoor werd de afstand nog korter, omdat van de omweg via De Koog werd afgezien. In plaats hiervan werd direct richting Den Hoorn gefietst. Hier werden inkopen gedaan, waarna in een café-restaurant werd besloten tot de aankoop van 4 koffie, 1 thee en 4 appelgebak met slagroom.
Nooit heeft op deez' aardkloot een serveerster rondgelopen, die al bedienend zo chagrijnig kon kijken. Vooral toen Ronnie haar wilde helpen, waardoor het verdelingsplan van de appeltaart finaal de mist in ging.
Om half 4 koersten de 5 richting 't Horntje, waar de meeste anderen al wachtten, niet beseffend, dat zij hun krachten niet al te goed verdeeld hadden. Na wat gezeten en gelopen te hebben, konden de atleten zich om half 5 op de boot begeven. De eerste helft van de eerste etappe zat erop.
In Den Helder wachtte de grootste groep op de ware sportmensen. Vrij voorin werd gestart, toen het peloton zich voor het tweede gedeelte van de eerste etappe in de richting van Den Oever bewoog.
Sportief en galant als altijd lieten de vedetten uit beleefdheidsoverwegingen de andere mensen voorgaan. Bij Julianadorp werd de weg overgestoken. Agenten moesten helpen bij het oversteken van de coureurs raakten helemaal in de war en hielpen uiteindelijk de automobilisten.
Het peloton trok de polder in. Langzaam maar zeker lieten de supersterren zich afzakken naar de achterste regionen volgens de filosofie van "De laatsten zullen de eersten zijn."
Omstreeks 7 uur kwamen Carla, Ron en Kikker als een van de laatsten aan, na afloop van de dopingcontrole. Zeer tactisch!
Na het inruimen van de zaal kreeg de hongerige meute het welverdiende maal. Nasi. Na het maal ging de superster van de dag aan het verslag in het dagboek werken, terwijl de rest van het peloton zijn tijd ging verdoen in de kroeg.
Om 10 uur vond de vedette het nodig om de waterdragers te wijzen op de lange tocht, die ze de komende weken moesten maken. Esbjerg is nog ver!
Aan een lid van de autochtone bevolking werd de weg gevraagd naar het fietscafé. Indien deze raad opgevolgd zou worden, zou het peloton op de eerste dag reeds één van de groten verloren hebben.
Daarom werd aan een iets redelijker Den Oevenaar de juiste weg gevraagd. Het café was de andere kant op en heette "Bij Max"
Omdat het zo gezellig was, besloot de vedette de anderen maar niet direct naar huis te sturen. Om het door transpiratie verloren gegane vocht wat aan te vullen, werd besloten tot de aankoop van een biertje.
Twee Amerikaanse meisjes werden in staat gesteld een interview af te nemen. Daarna werd de tactiek besproken met Leo, een student uit Amsterdam. Nog even werden de resultaten van deze bespreking meegedeeld aan Betty en Rob, een Rotterdammer.
Het werd later, later en 12 uur. 23 juli dus, De 23e verjaardag van de verrassing van deze ronde, de ontdekking van het jaar. Bij gebrek aan champagne werd het gevierd met bier.
Twee uur....pitten!

Geen opmerkingen: