Oranje alarmbellen

Vanmiddag waren we in de Leidse IJshal een kwartier bezig met de voorlaatste les van de Buitenschoolse sport, toen het licht plotsklaps uitviel.

Na een paar seconden gingen de lichten weer aan, maar dat ging gepaard met oranje alarmbellen. Nu hebben we dit wel eens vaker. Dat is het sein voor een onaangekondigde ontruimingsoefening. Dat deden we braaf. We zorgden dan alle kinderen bij de nooduitgang aan de zuidzijde waren en wachtten op het sein van de aanwezige ijsmeester, dat we het ijs weer op mochten.
Dat sein kwam echter niet. Het waren de alarmbellen van de ammoniak, terwijl de computer aangaf, dat er geen ammoniak lekte en bij de machinekamer ook niets te ruiken was. Veiligheidshalve moest iedereen wel naar buiten. 

Na een kwartier buiten wachten in temperaturen rond het vriespunt, waren al aardig wat kinderen met hun ouders naar huis gegaan. Inmiddels was ijsmeester Jan van Rijn gekomen, die het alarm stil wist te krijgen. De les van de buitenschoolse sport werd verder afgelast, die van de IJVL kon wel doorgaan.
Tijdens deze les kregen we diverse keren te maken met de oranje zwaailampen en het daarbij behorende kabaal. Door de stroomstoring moest alles weer gereset worden en dat kan niet zonder testen.

Om te zeggen, dat de les soepel verliep, is ietwat overdreven. De kinderen waren aardig ontregeld door de oranje alarmbellen.

"Als dat maar geen slecht voorteken is voor Oranje vanavond", zei ik tegen Walter Boon, met wie ik een stuk opreed op weg naar huis.

Helaas bleek dat aan het slot van de penaltyserie weer eens het geval na een meeslepend voetbalgevecht tegen Argentinië, waarin Nederland in het laatste kwartier een 2-0 achterstand via Wout Weghorst wegwerkte.

En zo vlogen we er voor de zoveelste keer via strafschoppen uit.

Het lijkt wel, of er een vloek op rust....