De achternicht

Mijn neef Robert had ons uitgenodigd om zijn 60e verjaardag te komen vieren. Een uitnodiging, waar we graag gehoor aan gaven.

Derhalve fietsten we vanmorgen naar Leiden Centraal, waar we de trein naar Amersfoort namen. Aanvankelijk was ons plan om de fiets mee te nemen in de trein en vandaar naar Amersfoort te fietsen, maar de weersverwachtingen waren eenduidig. Rond de tijd, dat we naar huis zouden gaan, zouden er zware onweersbuien overtrekken. Hetgeen geschiedde.

Vanaf het station Amersfoort wandelden we over een niet geplande route naar het Elisabethgroen.

Daar konden we in "Het Parkhuis" Robert feliciteren en even later op het zonnige balkon aanschuiven voor een lunch.


Na de lunch verlieten we het voormalige ketelhuis van het voormalige St. Elisabeth Gasthuis om in het grote park langs de beek te wandelen.

Bij terugkomst druppelden de andere gasten ook binnen waaronder mijn achternicht Wilhelmien van Wieringen. Mijn veel te jong gestorven oma was Anna van Wieringen uit Hoogmade. Zij was nazaat van Siem van Wieringen, die in 1913 als boer met zijn gezin naar Achterveld verhuisde naar een andere boerderij.

Wilhelmien was al jarenlang bevriend met Jane, voordat Jane Robert leerde kennen.

Nu had ik al gehoord van deze "geëmigreerde" tak van de familie, maar kennelijk zitten sommige familietrekjes zeer diep verankerd.

Vanaf het eerste moment was er een klik en hadden we een gezellige middag met de nodige lachsalvo's. Haar doopnamen waren dezelfde als die van mijn moeder, alleen in omgekeerde volgorde.

Het Gooisch blond smaakte prima, terwijl wij de voorspelde onweersbui naderbij zagen komen. De bliksemflitsen verlichtten de donkere wolken, waaruit aardig wat regen naar beneden kwam in korte tijd.

Toen Ada aan kwam lopen met de vraag "Bert, zullen we een taxi bestellen?", kon ik haar antwoorden: "Het is al geregeld. Wilhelmien bood aan om ons naar het station te brengen."
En zo zie je maar: van je familie moet je het hebben. In dit geval van mijn achternicht!