Zeker als ik rustig rij met een snelheid tot 25 kilometer per uur begint het stabieler te worden. Alleen het automatisme is er nog niet. Ik moet er nog te veel over nadenken.
Terwijl we met 15 "Krasse knarren" aan de 10 rondjes net afgerond hadden, maakte Teun de Reede zijn faam als speaker waar. Hij riep om, dat Ans van Dijk jarig was en dat ik benoemd was tot lid van verdienste van de IJVL.
Na alle felicitaties in ontvangst te hebben genomen, konden we voort. Dit blok van 15 en 20 rondjes ging het minste. Ik moest een gaatje laten vallen en dan kun je 2 dingen doen: je kunt proberen om op techniek te blijven schaatsen met als resultaat dat het gat langzamerhand groter wordt, of je kunt heel hard harken. Ik koos voor het eerste.
Het loopt steeds soepeler in de bochten, alleen de laatste schakel ontbreekt nog. Hopelijk heb ik deze aan het eind van het seizoen te pakken en anders is er in het nieuwe seizoen nieuwe ronde, nieuwe kansen.
Voor wie het sowieso nieuwe kansen is, is het kleindochter van Wim van Huis, die als oppasopa liet zien, dat hij in ieder geval een goede opvoeder is. Hij liet zijn kleinkind van ruim 2 jaar schaatsen op de binnenbaan.
Daar ik het goede voorbeeld moest geven, nam ik de 5 kilometer weer voor mijn rekening. Het liep lekker, net als de rest van de piramide.
In de kantine was er appeltaart. Ans trakteerde, terwijl de oppasopa met zijn dochter en kleindochter aanschoof aan de lange tafel. Zoiets heet met de neus in de boter vallen. Of in de slagroom natuurlijk....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten