Ik besloot daarom om in de Leidse IJshal om in ieder geval met de handrem erop te beginnen.
Ten eerste omdat ik niet wist, hoe mijn lichaam zich zou houden. Na een marathon is het heel gewoon als je eerste training een hersteltraining is. Het schaatsen van de afstand van een (Alternatieve) Elfstedentocht vraagt fysiek en mentaal hetzelfde van je. De pijntjes zitten alleen in wat andere spiergroepen.
Het nemen van rust om het lichaam zich te laten herstellen van de fikse inspanning is dan ook gewenst. Nu kun je natuurlijk niets doen, maar mijn eigen ervaring is, dat een hersteltraining vaak veel beter werkt om de stijfheid en stramheid redelijk snel kwijt te raken.
Wat dat aangaat is de 3 kilometer fietsen naar de Vondellaan al een prima begin. Je spieren zijn al een beetje warm gedraaid voordat je je op het gladde ijs begeeft.
Daar het om half 9 nog erg rustig was in de IJshal, kon ik me concentreren op de bochtentechniek. Wat dat aangaat is het rijden van een 200 kilometer, waarbij je zo min mogelijk pootje over moet doen om te voorkomen, dat het linkerbeen verzuurd, kon ik druk oefenen op het weer goed lopen van een bocht. In die zin was het voor mij de tweede vorm van hersteltraining.
Met een groep van 12 "Krasse knarren", waaronder Marja van Vliet, die vrijdag 140 kilometer had afgelegd, reden we de gebruikelijke piramide. Ik begon bewust aan de staart van het peloton. Ik kon dan makkelijk een gat laten vallen als het me te snel ging.
Ik moet zeggen: het ging me makkelijker af dan ik vooraf had gedacht. Ik ben slechts 1 keer gelapt door het peloton bij in totaal 125 rondjes. Er zijn hersteltrainingen, waarin het een stuk minder ging.
Maar de grootste winst was, dat het pootje over weer goed ging. Vooral de 25 rondjes, waarbij ik de kop nam, liepen lekker. Het ziet er naar uit, dat ik eindelijk door de vormcrisis van januari en in mindere mate februari heen ben.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten