Soms is een mens ziende blind. Vanmorgen had ik echter een ervaring, die Johan Cruijff ooit zo mooi omschreef: "Je gaat het pas zien, als je het doorhebt."
De wekker ging vanmorgen om half 7. Mijn vrouw ging zwemmen, ik ging een blokje hardlopen. Om 7 uur waren we allebei de deur uit. Ik liep eerst naar een grasveld, om een oefening uit te proberen, die ik heb bedacht voor de droogtraining aanstaande maandag.
Ik wilde het essentiële terugsturen van de schaats uitproberen en dat lukt inderdaad alleen, als je de druk achterop je hiel hebt, net als bij het schaatsen. Dit sluit mooi aan op de strandtraining van afgelopen maandag.
Inmiddels had ik gezien, dat de weilanden bij de molen in de nevelflarden hingen met de koeien in de mist.
Plotsklaps zag de dichter in mij het licht: ik liep langs benevelde velden. Dat ik daar niet eerder op gekomen was! Ik had nota bene meer dan 25 jaar geleden een boekje geschreven met de titel "Benevelde bergen".
Ik liep naar de Maaldrift toe, het doodlopende weggetje tussen de weilanden, waar ik in de coronatijd 3 keer per week heen en weer liep. In het ochtendgloren heeft het met de nevelflarden nog mooier.
Na 6 kilometer genieten, waarbij ik diverse meeuwen, kraaien, een duif, een buizerd en een haas zag en ik de terugstuuroefening nogmaals probeerde, was ik om kwart voor 8 weer thuis. De ochtendstond heeft goud in de mond.
Zeer zeker met benevelde velden!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten