Preventiemedewerker op roze zondag

Het zal de meeste mensen ontgaan zijn, maar vandaag werd op diverse kerken in het land roze zondag gevierd. Gezien de ophef, die de Franse auteur Frédéric Martel veroorzaakte met het boek "Sodoma, het geheim van het Vaticaan", een hoogst actueel thema.

Volgens de schrijver is er in Vaticaanstad sprake van "vijftig tinten gay" en zou misschien zelfs maar liefst 80 % van de geestelijken homoseksueel zijn.

Dit soort cijfers en beweringen is natuurlijk nooit te controleren en te verifiëren, maar na alle misbruikschandalen in de Rooms-Katholieke kerk sta je eigenlijk nergens meer van te kijken.
Onze vorig jaar overleden vriend Tim de Beer vatte het misbruikschandaal bondig samen met deze uitspraak: "Wat mankeerde er aan ons, dat ze ons nooit gepakt hebben?"

Na een koude nacht was het wederom absurd warm voor februari.

Net als vorige week zaterdag ging ik vanmiddag in korte broek hardlopen. Vanwege de staart van een verkoudheid met veel kriebelhoest had ik veiligheidshalve wel een thermoshirt met windbreker aangetrokken. Vanwege de roze zondag had ik mijn roze Giropet opgezet.

Daarvoor hoefde ik niet uit de kast te komen. Ik ben altijd al een Pink Floydfan geweest.

En de roze panter mag er ook zijn.

Mijn vrouw was via het Haagsche Schouw naar de volkstuin gefietst, ik liep over het vrij nieuwe fietspad naar de loopbrug over de A44 bij Maaldrift. Halverwege zag ik. dat er oranje touw over het fietspad was gespannen.

Daar ik op mijn werk preventiemedewerker ben, besloot ik nu meteen handelend op te treden. Als een fietser of een bromfietser even niet oplet, kan hij of zij een doodsmak maken over het touw. Er zijn bij zulke "geintjes" wel eens doden gevallen!
De dader heb ik trouwens gezien. Het was een jongen van een jaar of 15, die me tegemoet kwam fietsen en die naar de Stevenshof reed. Daar het touw 4 x heen en weer gespannen was tussen 2 hoge hekken met rasters, kon niemand anders het zijn geweest.
Een fietser, die van de andere kant aan kwam rijden, meldde me, dat het touw  een half uur eerder nog niet was geweest. Het duurde een minuut of 5 voor we de wirwar aan knopen hadden ontward.

Een brommer, die aan kwam rijden en door stopsignalen van mijn kant op tijd vaart minderde, bewees mijn gelijk.

Na dit oponthoud vervolgde ik mijn weg naar de volkstuin om vervolgens vrij snel terug te lopen naar huis, maar nu over het gloednieuwe brede fietspad bij de ingang van het Valkenburgse meer. Thuisgekomen kon ik precies naar de belangrijkste ritten op de 500 meter bij de mannen op het WK sprint in "Thialf" kijken.

Ook al hadden ze nog zulke scherpe ijzers aan hun voeten, de Nederlandse schaatsers konden de wereld op deze roze zondag niet door een roze bril bekijken.