Déjà vu of applaus voor Henk

Mijn eerste lp was "Déjà vu" van Crosby, Stills, Nash & Young. 

Een déjà vu, het Frans voor eerder gezien, is een term uit de psychologie. Men maakt iets mee, waarvan men de indruk heeft om iets al eerder meegemaakt te hebben, terwijl men tegelijkertijd weet, dat dit niet zo is.

Afgelopen week overleed David Crosby op 81-jarige leeftijd. Voordat hij lid werd van de superformatie Crosby, Stills, Nash & Young, wier handelsmerk de complexe zangharmonieën waren, was hij medeoprichter van de Amerikaanse folkrockgroep "The Byrds".

Eén van de bekendste nummers uit deze periode is "Turn, turn, turn". Ter nagedachtenis aan David Crosby deden we dat meer dan 250 keer tijdens de traditionele piramide van 125 rondjes van de "Krasse knarren" in de Leidse IJshal.

Het had niet gevroren, maar om te zeggen, dat het behaaglijk weer was is ook een tikkeltje overdreven. Kennelijk was dit de temperatuur, waarop 20 "Krasse knarren" zaten te wachten. Vergeleken met het peloton van 8 man op donderdag jongstleden was het en hele vooruitgang.
Het tempo lag behoorlijk hoog, maar de aanwezigen waren voldoende getraind om dit bij te houden of om te voorkomen, dat men op een rondje gereden werd. "Mijn" 5 kilometer op kop gingen ook mooi vlak in 24 kilometer per uur. Het leek wel een déja vu, met dat verschil, dat ik het al eerder had meegemaakt.

Wat beslist geen déjà vu was, was het verzoek van Henk Distelvelt bij de laatste 5 rondjes van de piramide van 125 rondjes. Hans den Outer, zijn wederhelft bij de "Twee van Breda", stond langs de boarding.
"Ik doe het alleen, als Hans voor mij klapt", kreeg ik te horen.
Zulke verzoeken vallen bij mij in vruchtbare aarde. Hans was snel overtuigd en telkens als Henk op kop van het peloton langsreed, klonk applaus langs de baan, maar niet alleen daar. Het peloton deed vrolijk mee!

In een prima stemming verlieten we het gladde ijs. Na de gezellige evaluatie in de kantine van de IJshal ging eenieder weer huiswaarts. Ik moest nog even melk en wat fruit kopen bij "De Helianth" en fietste daarna door naar de bouwplaats van IJshal "De Vliet".


Gisteren kregen we de  foto's toegestuurd van kilometers koelbuizen. Het begint er dus op te lijken.
Vandaag was het weer mijn beurt om wat foto's te maken. Het het bij de Leiden Road Runners Club was open, dus ik kon weer fotograferen vanaf de tribune van de "Leidsche Boys".

Ons nieuwe doel komt steeds naderbij.

Via de Oostvlietweg en de Vlietlanden fietste ik ter nagedachtenis aan David Crosby naar de Vogelplas.
Daar werd nog steeds gebaggerd.


Niet alleen langs de Kniplaan werd gebaggerd, maar ook bij de Oostvlietweg.

Nu is baggeren slecht voor de ijsvorming, maar voorlopig hoeven we daar niet op te rekenen.

De maximumtemperaturen zullen binnenkort een stuk hoger liggen dan de 3 graden Celsius van vandaag.

Kort door de bocht: de noordkant is ondieper geworden, de zuidkant juist dieper. 

Het informatiebord geeft uitleg over het hoe en wat.

Klik op de foto voor een leesbare versie.
Om half 2 was ik thuis na zo'n 30 kilometer schaatsen en 31 kilometer fietsen.

Ik voelde me fris, toen ik onder de douche stappen, nog frisser kwam ik er onder vandaan.