"Ik kan het niet!"

Het was vannacht onbewolkt en dat vertaalde zich in de lage temperaturen.

Meetpunt Voorschoten was de koudste plek van Nederland met bijna een graad vorst op ooghoogte. Op klomphoogte kwam het op meer plekken tot nachtvorst.

Toch stelde de kou niets voor vergeleken met 26 jaar geleden op deze dag. 

Om kwart over 8 fietste ik naar de Leidse IJshal, waar ik les ging geven aan kinderen.

Doordat Fien van de IHCL een clinic shorttrack gaf op het midden van de binnenbaan, die veel kinderen trok, bestond mijn groep uit slechts 5 van de 80 kinderen.
Nu heeft elk nadeel zijn voordeel: ik kon de kinderen veel individuele aandacht geven. Een kwartet kinderen pikte het snel op, een enkeling niet. Deze lag dus steevast achteraan en hij jammerde regelmatig: "Ik kan het niet!"

Halverwege werd de snelheid op de binnenbaan zo hoog, dat het jammer was, dat de kinderen moesten remmen, omdat de overzijde alweer werd bereikt.
Daar het vrij rustig was op de buitenbaan, vervolgden we daar onze les. De achterblijver kwam zo op nog grotere achterstand, met nog meer "Ik kan het niet!" tot gevolg.
Dit loste ik op door hem een paar ronden op kop te laten rijden met een inhaalverbod voor andere kinderen. Ineens lukte het wel.

Zo zie je maar: bij het niet kunnen zit vaak een grote psychologische component!

Als het niet kan zoals het moet, moet het maar zoals het kan!