De vergeten schaatsen

De binnenkomst in de Leidse IJshal had ik me iets anders voorgesteld. Terwijl ik met mijn vrouw langs de spiegelgladde ijsvloer liep, zag ik pal voor mijn ogen één van de "Krasse knarren" vlak voor de bocht onderuit gaan. Rustig rijdend. Vanuit het niets heet zoiets.

Daar ik vrij laat was, stapte ik om 9 uur op het ijs, waar de 15 "Krasse knarren" al klaar stonden om te beginnen. Zonder inrijden reed ik mee met de eerste 5 rondjes. Het eerste rondje ging in 26 kilometer per uur. Dat voel je wel in je bovenbenen.
Dit werd zo'n beetje de kruissnelheid van het peloton. Mijn gemiddelde ligt een paar kilometer lager. Gewoon een kwestie van geboren worden met alleen duurvezels. Met de 5 kilometer op kop haalde ik de 24 kilometer per uur meestal wel, maar af en toe zakte de snelheid terug naar 22 of 23 in het uur. De tol van minimaal 2 uur droogtraining met veel statische belasting boven de Utrechtse Baan?

Op zich kan het geen kwaad. Over 6 weken mag ik aan de bak bij de Bert Grotenhuis Bokaal in Haarlem. Daar wil ik weer een Alternatieve Elfstedentocht schaatsen. Dan pas hoef ik in topvorm te zijn. Dus trainen in omvang past nu wel in mijn schema.
Na de gezellige training met veel middelbare scholieren op de binnenbaan sloten we de piramide van 25 kilometer af in de kantine met koffie, thee, warme chocolademelk en diverse lachsalvo's.

Ik fietste naar "De Helianth" om de fruitvoorraad aan te vullen. Vandaar reed ik door naar de Oostvlietweg voor wat extra trainingskilometers. Daarbij kwam ik langs IJshal "De Vliet".

Met de wind van voren reed ik door naar de Kniplaan.

Onderweg kwam ik Bert Schotanus tegen, met wie ik 20 jaar geleden een dag op de Nieuwkoopse plassen heb geschaatst.

Samen fietsten we een stuk op. Over de Velostrada reed ik weer naar huis. Daar kwam ik er achter, dat ik mijn schaatsijzers in de Leidse IJshal had laten liggen. Zo kon ik nog ruim 6 kilometer toevoegen aan mijn extra trainingsrit.

Wie zijn hoofd niet gebruikt....