Dit jaar is alles echter anders. Niet alleen rijdt onze Oranje-brigade fantastisch, wat evenzeer opvalt is het collectief falen van de Amerikanen. Boegbeeld Shani Davis, de man met de fabuleuze bochtentechniek, werd deze week slechts achtste op "zijn" 1000 meter. Een afstand, waarop hij steevast podiumgast was bij Wereldkampioenschappen en Wereldbekerwedstrijden.
De oorzaak wordt gezocht in de futuristische schaatspakken. Deze pakken zijn ontworpen door vliegtuigfabrikant Lockheed Martin. Inderdaad, de ontwerpers van de JSF.
Geen schaatspak naar zo nu blijkt. Maar een duikerspak. Figuurlijk gesproken dan. Zijn gloednieuwe pak heeft op de rug een luchtgat. In theorie bedoeld voor het afvoeren van de overtollige lichaamswarmte. In de praktijk echter een luchthapper van formaat, die onbedoeld het pak tot ballonachtige proporties opblaast. Funest voor de snelheid. Davis opende op de 1.000 meter sneller dan ooit, maar kon zijn ideale uitgangspositie niet verzilveren. Met dank aan zijn trage schaatspak.
Wat dat aangaat zijn deze JSF-pakken een prima visitekaartje voor de Joint Strike Fighter, het gevechtsvliegtuig van FYRA-achtige proporties, dat sinds 2001 politiek zeer omstreden is, maar dat ondanks alle technische gebreken in regeringskringen toch onaantastbaar is gebleven.
Ik vermoed, dat dit te maken heeft met het feit, dat de JSF de atoombommen kan vervoeren, die in Volkel liggen opgeslagen. Een andere logische verklaring voor het stug vasthouden aan deze peperdure toestellen is in deze tijden van forse bezuinigingen niet te bedenken.
Tomas Ross schreef een roman, waarin hij de moord op Theo van Gogh verbond met die op Pim Fortuyn, met op de achtergrond de JSF: "De tweede november". Pim Fortuyn wilde van de aanschaf van de JSF afzien.
Zo ver durf ik niet gaan. Ik ga me niet op dat gladde ijs begeven. Vandaar mijn advies: laat de Amerikanen vooral die JSF-pakken blijven aanschaffen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten