De gemiddelde leeftijd van de "Krasse knarren" werd een paar jaar omlaag gehaald, want Lenny Keur reed vandaag met ons mee. Qua tempo kon ze ons makkelijk bijhouden, maar qua duurvermogen lag dat toch een tikkeltje anders. Snelheidstraining en duurtraining zijn 2 heel verschillende dingen!
Nico Wijnands had binnen het kwartier de baan al verlaten. Hij zwalkte over het ijs. Dat klopte, want er was een stuk van de binding van het schaatsijzer afgebroken, dus de schaats zwabberde alle kanten op.
"Dat krijg je met die pure kracht", zei ik bij het afscheid.
Ondertussen moest ik ook nog even met de tandarts in onze gelederen overleggen over de tandpastabom, waar de Amerikanen, die naar Sotsji gaan, bang voor zijn. Want daar is tandpasta ook helemaal niet voor bedoeld.
We kwamen overeen, dat we in de bijsluiter op laten nemen, dat tandpasta niet voor dit soort doeleinden gebruikt mag worden!
Bij de rondjes rustig uitrijden tussen de blokken van de piramide, mocht ik tot 3 maal toe voor cameraman spelen.
Mijn dochter was aan het kunstschaatsen en wilde met eigen ogen zien, of de uitvoering technisch in orde was. Ik vond van wel, maar ik heb de schijn tegen, dat ik bevooroordeeld ben.
Bij de laatste 15 rondjes reed Fer Vergeer op kop. Hij reed als een jonge hond. Het tempo werd toen 5 rondjes flink opgeschroefd.
Maar dat was nog niets in vergelijking met hetgeen gebeurde, toen we afsloten met 5, 4, 3, 2 en 1 rondjes. Het tempo schoot omhoog alsof de gebroeders Mulder aan de start stonden.
In de haast om erbij te blijven, werd in de bochten ruim binnen de rode lijn gereden, waardoor de overige schaatsers voor de 20 op hol geslagen "Krasse knarren" nog verder naar de binnenboarding uit moesten wijken.
Ans van Dijk wist het bij de koffie en warme chocolade met 4 woorden raak te typeren: "Daar zitten de Haantjes!"
Daar heb ik niets aan toe te voegen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten