Gisteren en vandaag werd de Olympische equipe gehuldigd. Volkomen terecht. Het waren voor Nederland de beste Olympische Spelen ooit met 24 keer eremetaal.
Verbreed je je blik even, dan bestaat natuurlijk het risico, dat het langebaanschaatsen een sport gaat worden voor slechts één land. Om het spannender te maken, moet Nederland dus de buitenlanders meer kansen gaan bieden. Een mogelijkheid is om Nederlanders achteruit te laten schaatsen.
Maar René Strelzyn liet vanmorgen een veel effectievere methode zien, toen hij met zijn schaatsbeschermers aan op het ijs stapte. De jury beoordeelde de val met een gemiddelde van 9,2.
Met 15 "Krasse knarren" reden we in de Leidse IJshal de gebruikelijke piramide van in totaal 125 rondjes. Het ijs gleed goed, maar was wat brokkelig. Het brak uit.
Over de oorzaak daarvan konden we slechts gissen. Kwam het door de hoge buitentemperatuur in combinatie met een behoorlijk hoge luchtvochtigheid? Of was het de ene schaatser, die nog met vaste schaatsen reed en met flink wat kracht met de punt van zijn ijzers afzette?
Door deze foute techniek komen er kleine scheurtjes in het ijs. Even later rijdt een andere schaatser erin. Deze trapt het scheurtje wat verder uit, een volgende schaatser doet hetzelfde. Na een uur het je dan toch aardige scheuren aan het begin of het einde van de bocht.
Ondanks dat het ijs uitbrak hebben we heerlijk gereden. Iedereen kon het bijhouden, ook al schaatsten we niet zo mooi in elkaars slag als bij de ploegenachtervolging.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten