Euforie

Je moet het maar durven: je bent op 18 juni jarig en tijdens een Europees- of Wereldkampioenschap voetballen nodig je je vrienden en familie uit om je verjaardag te vieren door gezamenlijk naar een wedstrijd van het Nederlands elftal te kijken.
Op 18 juni staat Nederland-Australië op het programma in Brazilië. Maar Tim koos ervoor om uit te wijken naar vrijdag de 13e voor de herhaling van de finale van 2010.

Nu wil het toeval, dat ik net als in 2010 gedroomd had, wat de finale zou worden. In 2010 voorspelde ik, dat Nederland in de finale van Spanje zou verliezen, hetgeen ook uit zou komen.
Nu had ik in het najaar van 2013 gedroomd, dat Oranje met 2-1 van Spanje zou winnen.
"Dan wordt Nederland wereldkampioen", dacht ik, maar dat was nog voor de loting, waarbij Nederland-Spanje als eerste wedstrijd uit de koker rolde.
Dat betekende namelijk, dat Nederland misschien wel in de eerste wedstrijd met 2-1 van Spanje zou winnen, maar mogelijk snel een roemloze aftocht zou beleven.

De sfeer in Huize Breed werd naarmate vrijdag de 13e nader kwam, steeds beter. Ik mocht Ana uit Asturias graag jennen, zij jende mij gewoon terug.

Door de uitnodiging van Tim de Beer konden we helaas de wedstrijd niet samen bekijken. Na in de tuin macaroni gegeten te hebben, fietsten Ada en ik naar Leiden Centraal, waar we de trein naar Haarlem namen. Hier kregen de passagiers te horen, dat de trein niet naar Amsterdam door zou rijden vanwege een bermbrand.
Voor ons maakte dat niet uit. We moesten in de Spaarnestad zijn. Over de Grote Markt met tal van in het oranje gehulde Haarlemmers op de terrasjes wandelden we naar de Kampersingel en daar vandaan naar Tim.
Het was nog niet druk, toen we om 8 uur arriveerden bij het fraai versierde huis met de ons zeer bekend voorkomende Tibetaanse vlaggetjes voor het raam.

Om 9 uur zat de huiskamer vol en konden we met ruim 20 personen naar de eerste kraker van het WK gaan kijken. Met mijn droom in het achterhoofd was ik een van de weinigen, die geloofde in een goede afloop voor Oranje. Ook mijn buurman Bas Warnink zag Nederland zegevieren. De rest zag hooguit een gelijkspel als uitkomst.
In de eerste helft leek het erop, dat zij gelijk zouden krijgen. Door een zeer dubieuze strafschop kwamen de Spanjaarden, die voor de rust sterker waren, op een 1-0 voorsprong. Deze tussenstand was geheel conform mijn droom. Niets wees er op, dat Oranje terug zou komen in de wedstrijd. Integendeel zelfs.

Tot een minuut voor de pauze dit wonderschone doelpunt letterlijk uit de lucht kwam vallen.

De feeststemming zat er in de pauze goed in, terwijl wij genoten van Hertog Jan en de overheerlijke hapjes, die Sheila voor de gasten gemaakt had.
Nu hebben ze het er wel eens over, dat de wedstrijd kantelt. Welnu, de duikvlucht van Robin van Persie bleek HET kantelmoment.

Na de rust werden de bordjes verhangen en kon het feest op vrijdag de 13e echt losbarsten.

Het bleef nog lang onrustig in Haarlem en in de rest van Nederland. Willem Jongsma zette Peter Zwart en ons om 12 uur af bij station Haarlem, waar we de trein terugnamen naar Leiden voor een vrij korte nacht met een diepe slaap na een euforische avond.
Niet alleen de Nederlandse, maar ook de buitenlandse pers was lyrisch.
En terwijl wij de slaap der rechtvaardigen sliepen, waren heel wat creatievelingen druk doende om hun euforie tot uitdrukking te brengen. Hierbij een kleine selectie van al dat fraais.






Maas soms vatten de meest eenvoudige beelden de euforie het beste samen.