Inhaalrace

Soms maakt een mens onze een miskleun. Gisterenavond was het bij mij prijs. De aankondiging op buienradar dat het in onze omgeving zou gaan regenen met een flinke kans op onweer weerhield me ervan om naar de droogtraining te gaan.

Nu verwachtte ik niet de buien, die de lucht onheilspellend zouden doen kleuren als bij Pinkpop.

Achteraf bleek het helemaal droog te zijn gebleven.Ik kon mezelf wel voor mijn kop slaan.
Maar daar schiet je niks mee op. Echter, doordat ik op dinsdagmorgen vrij ben, heb ik altijd een herkansing achter de hand. Vanmorgen om een uur of 5 kregen we dan toch nog het onweer en ondanks dat de zon vanmorgen om 9 uur flink zijn best deed, waren de fietspaden nog veel te nat om te gaan skeeleren. Dat werd dus hardlopen.

In het shirt met de opdruk "Schaatshal Leiden" vertrok ik om half 10 van huis. Het lopen ging erg makkelijk. De vorm, die ik in de aanloop naar de marathon van Leiden voelde groeien, heb ik nog steeds.
Hoewel ik, als ik in mijn eentje train, gewoonlijk 11 kilometer per uur loop, voelde ik op de inhaaltraining langs de A44, over de loopbrug bij de Maaldrift en aan de westzijde van de Amerikaanse school verder over Via 44 naar de Erik Hazelhoff Roelfzematunnel, dat ik veel macht in de benen had.
De omstandigheden waren dan ook goed. Door de regen zat er veel zuurstof en vrij weinig fijnstof in de lucht, hoewel dat laatste op de A44 al weer aardig "gecompenseerd" werd. Alleen het zonnetje was behoorlijk stekerig. Maar dat heeft alleen maar voordelen: hoe zwaarder de training, hoe makkelijker het in de wedstrijd gaat.

Over de Papelaan liep ik naar de Velostrada en vandaar naar huis. Het rondje van 11 kilometer had ik binnen de 55 minuten volbracht, een gemiddelde van 12 kilometer per uur, hetgeen niet zo gek is voor een inhaalrace, waarbij geen andere lopers aanwezig waren om in te halen....