Ik had nog een half uur tijd om te gaan hardlopen. Op deze broeierige dag, die warmer was dan de dag van de marathon, was een rondje door het Ter Waddingerbos wel aangenaam. Voor de rest zocht ik zoveel mogelijk schaduw.
Ik haalde de was uit de wasmachine, schoor en douchte me, knipte mijn nagels en maakte het brood klaar voor Ada en mij. Met Siebe en Ana fietste ik naar de Vink, waar we om half 2 de trein naar Amsterdam namen. Ada was met haar ouders in Voorschoten op de trein gestapt.
In Hoofddorp moesten we overstappen. Een vreemd advies van de NS, want Schiphol is toch wat logischer. Maar de stoptrein naar Amsterdam stond aan de overzijde van het perron gereed. We stapten met nog een aantal andere passagiers uit, staken het perron over, maar de deuren van de trein gingen niet open. De conducteur zag ons, maar hij weigerde de deuren te ontgrendelen. Na een paar deuren geprobeerd te hebben hoorden we het fluitje en de trein vertrok zonder ons.
We liepen terug naar de trein, waar we uitgestapt waren en daar hadden we exact dezelfde ervaring. Ook hier zag de conducteur ons, maar hij deed niets, blies op zijn fluitje en de trein reed zonder ons weg. Hoe zou het toch komen, dat NS-personeel af en toe onheus bejegend wordt?
Een kwartier later hadden we een stoptrein naar Schiphol, waar we nogmaals moesten overstappen. In onze coupé zat een groep Amerikanen in rode T-shirts met Jag's stag party en een grote M in silhouet in de vorm van een vrouw met gespreide benen erop gedrukt. Duidelijk een vrijgezellenfeest. Of moet ik zeggen: Hengstenbal?
Om 10 over half 3 liepen we over het loeidrukke Damrak naar het niet minder drukker Rokin. Op deze paar kilometer kon je zo ongeveer alle nationaliteiten in Mokum tegenkomen. Het "Magies Sentrum van het Heelal" heeft nog niets aan aantrekkingskracht ingeboet sinds eind jaren '60.
Door de mensenstroom wandelden we naar het goed verscholen Begijnhof.
Deze verborgen parel bezochten we met een speciaal doel: The English Reformed Church.
In deze kleine kerk is de Italiaanse Barokcomponist Pietro Locatelli begraven.
Maar hoe prachtig breekbaar de vioolmuziek van Locatelli ook is, wij kwamen voor andere muziek.
Onze neef Jesse speelt in Het Consort, een mandoline-orkest uit Zwolle. Net als in november speelden ze het mooie "Concert voor Gitaar en Mandoline Orkest" van Johannes Christiaan Mouter.
Na de pauze kwam in deze kerk uit 1419 the New American Mandolin Ensemble, afgekort als NAME. Hun muziek had meer country- en folkinvloeden, zoals te horen is op Yutuma.
Met de ogen dicht dacht ik af en toe: voeg een panfluit toe en het lijkt op Flairck.
Om kwart over 5 stonden we buiten, na de première van "Mandolive" door NAME en het Consort samen.
Met zijn negenen wandelden we langs de mooie Amsterdamse grachten met veel pleziervaart, op zoek naar een eethuis. Het liefst hadden we een terras, maar dat konden we op deze zomerse dag uit ons hoofd zetten. Alle terrassen waren afgeladen.
In een steeg tussen de Keizersgracht en de Herengracht vonden we een Spaans restaurant: "Tasca Bellota". We bestelden een paar soorten tapas en 2 grote schalen salade. Het eten was prima, het restaurant gezellig en de bediening gastvrij. Waarbij wij het voordeel hadden, dat Ana in vloeiend Spaans dingen voor ons kon regelen.
Ondanks de naam "Tasca Bellota", smaakte het vanille-ijs uitstekend.
We wandelden op de zwoele zomeravond naar het Centraal Station, waar de Leidse/Voorschotense tak van de familie afscheid nam van de Harderwijkse.
Ada reisde met haar ouders nog even door naar Voorschoten, ik fietste haar tegemoet. Het was een stuk frisser dan in Mokum. Aan de plassen kon je zien, dat het geregend had. Maar dat was slechts een voorspel op de behoorlijke onweersbui 's nachts.
En die bui stelde weer weinig voor in vergelijking met hetgeen naar beneden kwam zetten bij België-Tunesië.
Geef mij dan ons terrasweer maar!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten