In de Leidse IJshal was de opluchting groot, dat de commissie Oosting zich niet had verdiept in een andere zaak, die in de doofpot is verdwenen. Want welke afspraak is er gemaakt met de "Twee van Breda"?
Het eerste wat mij opviel was, dat beide heren zonder enkelband rondreden op het keiharde ijs. Maar elk voordeel heeft wel zijn nadeel. Een lid van dit illustere duo had last van zijn enkel. Als je altijd steun hebt van een enkelband en je moet dat ineens missen, dan heb je een groter risico, dat je je enkel verzwikt.
Voor mezelf stond de training met de "Krasse knarren" in het teken van de 1000 rondjes van Leiden. Het was de generale repetitie. Met als ultieme test de 25 rondjes, die ik op kop van het peloton van 20 man mocht sleuren. Aan het slot van deze 5 kilometer kwam de Noorse schaatslegende Mårtin Långbrøk binnendoor gereden bij het inhalen, waardoor ik hem maar net kon ontwijken.
Na afloop bood hij zijn excuses hiervoor aan met de toevoeging: "Die val komt zondag wel...."
Nu worden we op ons werk om de haverklap om de oren geslagen met de term "proactief". Dus waarom dingen uitstellen als je ze nu ook al kunt doen? Aan het slot van het blok van 15 rondjes gleed mijn linkerschaats in de bocht onder me weg en volgens de wetten van de zwaartekracht ga je dan rap onderuit. Doordat ik veel valoefeningen doe met kinderen, kwam ik best wel aardig neer. Alleen sloeg mijn linkerwang nog op het ijs, toen ik al lag en nog een paar meter doorgleed.
Op dat moment was dat nog mijn minste zorg. Dat waren de schaatsers achter me. Een paar schoten links van me langs me heen, een paar anderen rechts. Het was goed afgelopen. De scherpe schaatsijzers kunnen vervelende verwondingen veroorzaken. En anders had je nog de kans, dat er iemand op je zou vallen. Dat vond ik volstrekt niet nodig. Ik heb Ada al!
Met de schrik in het lijf stond ik op en met een rondje achterstand weer mee in het peloton. Mijn jukbeen, waar een sneetje en een kleine bult op zaten, voelde ik een beetje. In Engeland zeggen ze dan: "It could be worse!"
Onze Noorse vedette kwam bij me rijden en herhaalde deze zin uit 2013: "Ik was niet eens in je buurt en je lag al!"
Vrijwel meteen voegde hij er aan toe: "Je ziet het. Ik heb magische krachten."
In het besef, dat ik de 1000 rondjes van Leiden voor het zelfde geld op mijn buik had kunnen schrijven, fietste ik na de chocolademelk naar huis om onder de douche een paar kleine blauwe plekken te ontdekken. De vreemdste gewaarwording was de pijn in mijn armen en op mijn borst. Er was niets gebroken of gekneusd. Het waren gewoon mijn spieren, die kennelijk nog vol adrenaline zaten. Bij het fietsen naar mijn werk voelde ik het al wat meer ontspannen.
Onverwachts werd het toch een slechte generale. Nu maar hopen op een goede uitvoering op zondag. Want waar het gebruikelijk is, dat een gedeelte van de schaatsers aan een (Alternatieve) Elfstedentocht er gehavend uit komt, daar begin ik er gehavend aan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten