Historie om de hoek

Het is niet moeilijk om historie te zien, als je in Leiden woont. De geschiedenis ligt er voor het oprapen.

Zo stond er in het Leidsch Dagblad een artikel, waarin te lezen was dat het inwoneraantal van Leiden sinds januari het hardst gedaald is van alle Nederlandse gemeenten. De reden ligt voor de hand: de coronacrisis. Waarom zou je € 400,- betalen voor een kamer, als er vrijwel uitsluitend online colleges gegeven worden?
Wat dieper in de grond is ook historie te vinden. Zo zijn er onlangs bij opgravingen op het voormalige vliegveld Valkenburg, waar ik op weg naar mijn werk heel wat keren langs ben gefietst, restanten van een Romeins legerkamp gevonden.

Eerder deze maand werd de Lammen Schans bij andere opgravingen blootgelegd. 

De befaamde hutspot werd hier op 3 oktober 1574 ontdekt.

De Lammen Schans lag aan de voet van de Lammenbrug, waar jaarlijks de marathon van Leiden pal langs komt.


Tegenwoordig ligt de Lammen Schans binnen de grenzen van de gemeente Leiden, maar eeuwenlang behoorde het toe aan Zoeterwoude. De Lammenschansweg, waar we overheen lopen bij de marathon, evenzeer. Dit is te lezen in het boek  "Tuinstad-Staalwijk" van Cor Smit.

Zo werd ik onlangs door iemand geattendeerd op een grappige anekdote. Op de hoek van de Witte Singel en de Herenstraat staat het pand van "De Pizzabakker". Jarenlang was café "De Tregter" er gevestigd, maar daarvoor café "Aniba". Daar weer voor was het café "Ruimzicht".

Hier werd op 4 februari 1895 op toen nog Zoeterwouds grondgebied IJsclub Zoeterwoude opgericht!
Zelf kwam ik op 1 november 1979 om de hoek van dit café wonen. Ik kon een kamer krijgen in onderhuur op de Witte Rozenstraat.
Van heel wat collega's kreeg ik toen te horen: "Jij woont op stand."
Dat klopte wel, want in die tijd was ik een opstandig type.

Een jaar later leerde ik Ada kennen bij de blokkade van Dodewaard.

Het is dus op de kop af 40 jaar geleden, dat ik mijn eerste afspraakje met mijn vrouw maakte. Dat ging heel anders dan heden ten dage. Toen waren er geen mobieltjes en zelfs een eigen telefoon was voor kamerbewoners ongewoon. Ik mocht de telefoon van de benedenburen gebruiken. Er was een tikkenteller aan bevestigd. Na afloop van het gesprek deed je een dubbeltje per tik in een spaarpot. 

Het spreekt voor zich, dat je de telefoon niet voor ieder wissewasje gebruikte. Eigenlijk alleen als het niet anders kon. Daarom maakte ik met Ada de afspraak in de Openbare Bibliotheek aan de Nieuwstraat, waar ik toen werkte om de volgende avond de geleende trainingsbroek terug te brengen.
Na jarenlang een eigen vaste telefoon gehad te hebben, hebben we deze week besloten deze de deur uit te doen en alleen verder te gaan met 2 mobieltjes. De tijden veranderen.

Op het gebied van communicatie is veel veranderd. Internet zette alles op zijn kop. Met goede en met slechte kanten. De negatieve kant komt vaak in het voetlicht, terwijl de positieve zijde ons heel veel goeds heeft gebracht.
Zo kreeg ik ruim een maand geleden de vraag van iemand, of hij deze foto van kasteel Schaloen mocht gebruiken voor zijn website.

De foto had ik gehaald van Schaloen.blogspot.com, een niet meer bestaande site. Deze foto is dus ook terecht gekomen op "Kastelen door Nederland". Een mooie site.
En deze schaatsliefhebber werd op de openingspagina al aangenaam verrast door het schilderij "Wintertafreel rond het Muiderslot" van Jan Abrahamsz. Beerstraten.

De historie heeft ook heel veel fraais in zich!