Daar de "Krasse knarren" door de bank genomen zoetjesaan tot de risicogroep gaan behoren, was ik als coördinator zeer benieuwd naar de opkomst van deze zeer ervaren schaatsers in de Leidse IJshal bij de eerste schaatstraining van dit seizoen.
Bij aankomst werden we ontvangen met de nodige coronamaatregelen ontvangen. Uiteraard moesten we onze handen ontsmetten en een kaartje met onze naam en ons telefoonnummer invullen, maar we werden ook geacht om een mondkapje te gebruiken tot het moment, dat we het ijs op gingen.
Zo begonnen we veilig aan de eerste piramide van 25 kilometer. We reden met een peloton van 15 man onze 125 rondjes. Het grote voordeel, dat ik had was, dat ik vorige week met Henk Distelvelt al had 20 kilometers geschaatst.
Het inrijden ging erg makkelijk en bij de piramide kon ik dat doortrekken. Technisch liep het erg goed. De droogtrainoefeningen met nadruk op druk achterop, het terugsturen en de zijwaartse afzet betaalde zich uit.
Als je de kunst van het terugsturen goed beheerst, kom je zelfs zonder pootje over in een hoog tempo als op het rechte eind de bocht door. Met de rechterschaats maak je dezelfde buiging als de blauwe lijn op het ijs zolang je de druk maar goed op je hiel hebt.
Het tempo van het peloton lag iets lager dan vorig seizoen. Dat was erg prettig, want daardoor hadden we geen afhakers. En uiteindelijk is dat je streven als coördinator. Wie sneller wil, mag dat. Die pakt in zijn eentje of met een paar andere schaatsers maar een rondje.
Wel was er dit seizoen een noviteit. Vanwege de coronamaatregelen mag je op het ijs ook niet schreeuwen en zingen om verspreiding van aerosolen te voorkomen.
Mijn gebruikelijke manier om het einde van het blok rondjes aan te kondigen was "Nog 2 ronden" en "Laatste ronde!" Met een longinhoud, waarmee ik 100 decibel kan halen, weet ik 1 ding zeker: daarmee komt het bereik van de uitgeademde lucht verder dan anderhalve meter. Daar helpt zelfs de nieuwe ventilatie in eerste instantie niet tegen.
Derhalve had ik een alternatief bedacht om de laatste ronde aan te kondigen: een fietsbel. Deze zit naast mijn rondenteller aan mijn rechterhandschoen. Bij het ingaan van de slotronde bel ik dan.
Door de hoge luchtvochtigheid zowel binnen als buiten de IJshal aan de Vondellaan begon het ijs wel wat dof te worden, maar het bleef verder goed glijden.
Jan Versteegen zei na afloop, dat ik technisch veel beter reed dan vorig jaar. Dat kon ik wel beamen. Het vele oefenen op technisch goed uitgevoerde schaatsstappen had toch zijn vruchten afgeworpen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten