Valkenburgse zwemloop

Ruim 5 jaar geleden heb ik deelgenomen aan de Wassenaarse  zwemloop. Met verrassend succes, want Hans Boers en ik grepen het brons.

Vanmorgen nam ik deel aan de Valkenburgse zwemloop. En dan moet u niet denken aan het Limburgse Valkenburg.

Ik bedoel het Valkenburgse meer. Mijn vrouw ging er zwemmen, ik hardlopen.

Ik ging gelijk met mijn vrouw van huis. Zij fietste, dus ze was sneller bij dit recreatiemeer op 2 kilometer van ons huis. 

Terwijl Ada een kilometer in het water van het Valkenburgse meer een kilometer aflegde, liep ik naar de beide einden van het pad om het meer.


Zodoende wordt eindelijk een rondje Valkenburgse meer mogelijk.

Een meer dat is ontstaan door zandafgravingen. Een langsvarende duwboot met een drijvende zandbak maakte dat duidelijk.

Aan de overzijde van het strandje zag ik dit waarschuwingsbord.

Het is maar een weet.
Na ruim 10 kilometer lopen was ik weer thuis van deze zwemloop. Drie weken geleden was dit niet mogelijk. Er waren gewoon geen zwemplekken voorhanden in het deel van Asturias, waar we verbleven.
Om 5 uur werd ik wakker. Ik had het koud. Een deken op het bed gegooid, waarna we doorsliepen tot 7 uur. We hadden een prachtige zonsopgang.

Om half 8 ruimde ik de vaatwasser uit en dekte ik de tafel. Met zijn vieren ontbeten we.
Net als gisteren zou ik vandaag een looptraining afwerken. Ik liep dezelfde weg op en nam de eerste afslag, die ik zag. Dit onverharde boerenpad liep echter dood in een weiland. Geen probleem, want het uitzicht op de benevelde bergen was prachtig.

Terug op de weg koos ik wederom de afslag naar Villamartin de Riba. Nu klom ik niet verder naar het dorpje toe, maar koos een onverhard pad, dat juist daalde. Op het diepste punt lagen een paar plassen, maar daar kon je onmogelijk in zwemmen. Wel kon je er makkelijk omheen.
Door een bomensingel liep ik daarna weer omhoog. Zo kwam ik uit bij een tweetal naast elkaar gelegen boerderijen. Hier kon ik kiezen voor de korte route naar huis kiezen, of voor een langere route door rechtdoor te lopen. Ik deed het laatste.


Een stukje verderop zag ik zelfs heide op de rand van de holle weg.

Zo kwam ik via deze smalle verharde weg in een mooie omgeving uit bij de iets drukkere weg bij Paraes. Ik daalde af naar Orizon met een mooie horizon.

Via Nava liep ik over de route, die we gisteren gewandeld hadden terug naar huis. Een kleine 10 kilometer. 
Ik douchte me, daar ik fris aan tafel wilde verschijnen bij de koffie, thee en cake. Het was behoorlijk zonnig en dan zweet je ook meer.

Na de koffie had ik Ada een klusje, waarbij ik haar kon helpen. Daarna kon ik verder met het schuren van de balustrade op het balkon.
Er was nog courgettesoep, maar Ada maakte er overheerlijke gevulde paprika's bij.
Na het eten hielp ik haar met het poten van zwarte bonen en Asturiaanse groene bonen. Daar het hier de laatste weken niet geregend heeft, was de grond droog. Met de waterslang voorzagen we de bonen van voldoende water om te kunnen ontkiemen.  Als het op bonen aankomt sta ik mijn mannetje.

We waren langer bezig dan gedacht, maar tussendoor kon ik nog kijken naar de etappe van de Vuelta, waar de vroeg ontsnapte Magnus Cort Nielsen op de slotklim Primoz Roglic net voor wist te blijven.

We aten om 10 uur aardappels met een groentemix, terwijl we tijd hadden om met elkaar te praten. Om half 12 lagen we in bed en sliepen snel als een roos.|