Everzwijnen

De nacht was wat rommelig. De regen kletterde regelmatig op het tentdoek. Ik had redelijk geslapen, bij mijn vrouw was dat minder het geval. 
Bij een nachtelijk toiletbezoek zagen we een prachtige sterrenhemel.

Om 7 uur stopte het met regenen. We ruimden de binnentent leeg en braken de buitentent af, die nog kletsnat was van de drup onder een grote esdoorn. Een uur later verlieten we de mooie camping "'t Ravenest".
We pedaleerden naar Putten, waar we op een bankje van een overdekt bushokje ons ontbijt klaarmaakten. Voordat we de camping afreden, hadden we de resterende meegebrachte koekjes gegeten als bodempje.
We reden een kilometer op het fietspad langs de provinciale weg, waarna we linksaf sloegen. De bossen in.
Op een paddenstoel stond, dat het 3,1 kilometer was naar Drie. Dat was goed ingeschat.

Onderweg er naar toe telden we wel 10 kleine biggetjes. Van de everzwijnen wel te verstaan. Als Asterix en Obelix dit eens wisten....


Over de deels vergraste heide op het Speulderveld trapten we naar Elspeet toe.

Bij de lokale bakker dronken we cappuccino en warme chocolademelk op deze koele en bewolkte dag. De aardbeienschelpen waren verrukkelijk.
In het Elspeterbosch zag ik opnieuw een familie everzwijnen. Nu pakte ik stilletjes mijn mobiel en maakte snel een paar foto's voordat ze in het bos verdwenen waren.

Over de onverharde Vaassenseweg reden we al vrij snel landgoed "Het Loo" in. We zaten op 10 kilometer van paleis "Het Loo".

Het is voor Willem-Alexander en zijn jachtvrienden maar te hopen, dat de wolven niet alle everzwijnen verorberen.

Onze koning zelf zit daar niet mee. Hij is meer gespecialiseerd in het schieten van bokken!

Ada knapte in een schuilhut nog een uiltje, waarna we over de glooiende met veel vals plat een prachtige tocht hadden naar Vaassen, dat we bij landgoed "Cannenburch" binnen reden.

Aan de Deventerweg vonden we een bank, waar we wat fruit en brood aten. Een man in een bestelbusje stapte uit en in een kleine ordner was hij aantekeningen aan het maken.
"Ben je bomen aan het tellen?", vroeg ik?
"Nee", was zijn antwoord: "Maar wel rupsennesten."
"Toch niet van de eikenprocessierups?", antwoordde ik.
"Jawel", kregen we te horen, en hij wees een paar bomen aan, waar je de rupsennesten kon zien zitten.
Dat krijg je met dit soort monoculturen langs de weg. Voor deze vlinders is het een snelweg.
We fietsten de IJsselvallei  in en trapten naar Terwolde, waar we op camping "Nieuw Grapendaal" een huisje gehuurd hadden. Het was een uitgestelde vakantie vanwege de coronamaatregelen in het voorjaar van 2020.

Bas, Nel en Joep waren er al. Ik hing de buitentent over een groot speeltoestel met schommels, een klimrek en een glijbaan. Daar kon de tent in de wind drogen. Een kwartier later begon het te spetteren, zodat ik de tent eraf moest halen en het na boodschappen gedaan te hebben voor de komende dagen, opnieuw ophangen.

We hadden vandaag 43 kilometer afgelegd. Op het terras van huisje "Janny" dronken we een kopje thee, terwijl ik het dagboek bijwerkte, waarna we "De dochter van de Burgemeester" achterover sloegen.

In mijn gele trui nam ik "Geel" van Mart Smeets ter hand, onderwijl bijpratend met Bas en Joep

Ada en Nel kookten intussen de pasta en de gemengde groenten. Er was een Mona-toetje als afsluiting van de maaltijd. De vaat was voor mij. Ik ben daar een specialist in geworden door jarenlange ervaring.

Na wat utteren sloten we de avond af met Keezbord. Het was een spannende pot met telkens wisselende kansen. Uiteindelijk wist ik met een gelukkige laatste 4 kaarten de laatste loper met een paar voor anderen onbegrijpelijke zetten naar binnen te loodsen.

Maar ja, met de gele trui om je schouders kun je wat extra's.....