Het gele boekje

In de jaren '60 was "Het rode boekje" in China razend populair.

Of die keuze uit citaten van voorzitter Mao Tse Toeng geheel vrijwillig geschiedde, waag ik te betwijfelen. Mogelijk had de Culturele revolutie, waarbij kinderen niet schroomden om hun eigen moeder voor te dragen voor een executie, bijgedragen aan "Het rode boekje" als regelrechte bestseller.

Gelukkig bleef dit soort taferelen beperkt tot China.

Desondanks was ook ik in het bezit van "Het rode boekje". 

"Het rode boekje voor scholieren" wel te verstaan. Niet dat ik dit boekje nodig had om tegendraads gedrag te vertonen. Op dat vlak ben ik in het bezit van een gedegen vorm van natuurtalent. Desondanks ging ik gewoon mee met de tijdgeest.

Ondanks dat ik graag tegen de stroom in ga, bezit ik wel een vorm van pragmatisme. Deze zorgde ervoor, dat ik geruisloos meeging in de aankoop van een nieuwe bestseller: het gele boekje.

We willen later dit jaar graag naar onze zoon in Spanje toe.

Zonder officieel vaccinatiebewijs kom je niet ver in Europa. Zodoende stond ik vanmorgen bij Holiday Inn in de rij om het gele boekje bij het vaccinatiecentrum te kopen. Dit deed ik op de terugweg van de tandarts. Daar werd ik eerst geroepen door de assistente, die een paar foto's van me maakte.

Ze bleek me te kennen via de Gemeenteraad van Leiden, waar ik me ruim anderhalf decennium heb ingezet voor het behoud van een kunstijsbaan in Leiden. Zij zat er namens het CDA, een partij, die betere tijden heeft gekend.

Tandarts Blanksma vond de foto's zeer geslaagd en was zeer onder de indruk van mijn gebit. Dusdanig, dat ik binnen afzienbare tijd nog een keer terug mag komen....

Dat mocht ik ook, toen ik de twee gele boekjes gekocht had. Mijn gegevens rond de vaccinaties werden zonder morren geaccepteerd, maar voor het invullen van de gegevens van mijn vrouw had ik haar ID-kaart of paspoort nodig.

Derhalve fietste ik naar de volkstuin, waar Ada met haar vader naar toe zou gaan. Op weg er naar toe kwam ik Rob Pijpers tegen. Met de filmer, die in februari zoveel werk heeft gemaakt van de schaatsfilmpjes, praatte ik een minuut of 10 bij.

Op de volkstuin haalde ik met mijn vrouw en schoonvader het aardbeiennet eraf. Nu de aardbeien nagenoeg op zijn, had dit net zijn functie verloren. Na dit klusje fietste ik terug naar de coronastraat, waar ook Ada haar stempels kreeg in het gele boekje.

Weer een hobbel genomen op weg naar het prachtige Asturias, waar het vol ligt met stevige puisten.