Het was een onbewolkte nacht. Het was dauwtrappen op weg naar het toilet. De tent was door de dauw zowel aan de buitenkant als aan de binnenkant nat. Met onze koepeltent is het simpel. Je haalt de haringen los, tilt hem met zijn tweeën op en zet hem in de zon en de wind om de tent te drogen. Ondertussen konden we ontbijten. Om 9 uur reden we van camping "Tower Park" af.
We reden zuidwaarts tot de B-weg boven Lamorne. Daar bezochten we the Merry Maidens Stone Circle, een kring van 19 menhirs.
Dalend en klimmend reisden we naar Penzance toe. We stalden de fietsen bij het Tourist Information en kregen een betere plattegrond van London. Daar we erg vroeg waren, konden we rustig rondkijken in de winkelstraten van dit leuke kustplaatsje. Bij het station dronken we cappuccino en chocolademelk in het zonnetje, waarna we in het station poolshoogte kwamen nemen over hoe het fietsvervoer in de Engelse treinen ging. Terwijl ik een oogje hield op onze fietsen, haalde Ada pasties voor onderweg en een gekleurde haarband voor de 4 meiden.
Om 20 voor 1 konden we de fietsen neerzetten in het bagageruim. Helaas moest de bagage er wel vanaf. We wisselden van gereserveerde plaats, zodat we dichter bij de fietsruimte zouden zitten.
Om 13.03 vertrok de trein naar London Paddington. Sommige stukken van het traject waren een feest van herkenning: St. Erth, Hayle, Camborne en Redruth.
Later kwamen daar Totnes, Newton Abbott, Dawlish, Exmouth en Exeter bij, met op grote afstand de kale puisten van Dartmoor.
De reis langs de Engelse zuidkust bij Plymouth leerde ons, dat de Engelse Rivièra ook zeer zwaar zou zijn geweest. De treinreis door het mooie glooiende Engelse land verliep verder gladjes.
Ada las verder in "Ventoux" van Bert Wagendorp, ik begon aan "Hittegolf" van Jet van Vuuren.
Voor London Paddington bereikt was, had ik deze pocket al weer uit. Op de omslag stond literaire thriller. Voor ons moest de thriller echter nog beginnen. We hadden een uur de tijd om ons door het drukke spitsverkeer naar Liverpool Street Station te begeven.
De route was op zich duidelijk, ware het niet, dat niet alle straatnamen er op stonden. In de beschrijving stond alleen een naam genoemd, als er een verandering van richting plaats vond.
Het begon al bij de eerste de beste afslag. Dat had Edgware Road moeten zijn, maar dat was het niet.
Voor ons een dus doodlopende weg.
Via navragen kwamen we terug op de route. Met 10 minuten vertraging, dat dan weer wel. Verder konden we het heel aardig vinden in het spitsverkeer. Af en toe pakten we een stoepje mee, soms sorteerden we wat onhandig voor naar rechts, maar tot New Oxford Street liep alles nog best op schema.
We kwamen na een driesprong op High Holborn. Dat klopte niet. Dit kostte kostbare minuten. We reden High Holborn uit, omdat in die richting Clerkenwel Road zou liggen. Op goed geluk vroeg ik aan een fietsster, die naast ons stond bij de stoplichten: "Is this the right way to Liverpool Street Station?"
"It's the right direction!", kregen we als antwoord, maar toen ze doorhad, dat we Nederlanders waren, bood ze aan om ons naar dit drukke kopstation te brengen.
Reddende engelen bestaan. Hier fietste er eentje met ons mee. Ze leverde ons keurig af bij Liverpool Street. Zonder deze Nederlandse Londenaar hadden we het nooit op tijd gered! En zelfs nu was het nog lastig. Het station ligt in een enorm gebouw, dus we fietsten en stepten daar rond. Onder ons zagen we de treinperrons. Ik zag, welke trein we moesten hebben. We snelden naar de lift en kwamen eerst bij the Undergound uit en toen bij the tickets.
We moesten de fietsen 10 treden ophijsen om daarna op ons perron af te steppen. Tot overmaat van ramp was de fietsenruimte helemaal aan het einde van de lange trein. Een perronbeambte hielp ons om de fietsen vast te zetten. We zaten net in de voorste coupé of de trein zette zich in beweging richting Colchester.
Een spelletje Scotland Yard is spannend, maar dit ritje door London met de fiets doet er beslist niet voor onder. Wat een stressrit was dit!
De reis naar Colchester kwam langs het Olympisch Stadion van 2012. Wij herkenden sommige delen van 3 weken geleden bij het begin van de fietstocht. We moesten er in Manningtree uit. Het begon al te schemeren. We zaten dan ook een heel stuk naar het oosten.
Het laatste stuk van de reis begon met het uit de trein tillen van de bepakte fietsen. We moesten daarmee eerst een trap af en aan het eind van de tunnel weer op. Een zware klus.
In Manningtree zochten we de B-weg langs de Stour, de drooggevallen inham van de Noordzee, die ons naar Mistley bracht. Met de fietslampen aan reden we naar Bradfield, waar we na 30 kilometer fietsen de tent in het donker op mochten zetten op de camping achter de pub "Strangers Home Inn".
Het spreekt voor zich, dat we een afzakkertje namen in de pub op de goede afloop van deze hectische reisdag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten