Mijn linkeroor is licht ontstoken en is daardoor flink opgezet. Doordat het bloed er naartoe gestroomd is, is mijn oor aardig rood. Een prima reactie van het lichaam trouwens. Hierdoor zijn er aardig wat witte bloedlichaampjes aan het werk zijn gezet. Zodoende ga ik er van uit, dat het lichaam deze ontsteking vanzelf opruimt.
Doordat het oor opgezet is, staat het trommelvlies niet meer zo strak gespannen. Hierdoor hoor ik veel minder goed. Wie mij verdenkt van Oostindische doofheid, die heeft het dit keer mis.
Gisterenavond was het trouwens erger dan vandaag. Toen ik vanaf mijn werk naar huis fietste, had ik toch wel oorpijn. Maar het bezoek aan mijn door een herseninfarct getroffen vriend plaatste alles weer in het juiste perspectief. Waar maak je je druk om?
Vanmorgen fietste ik naar de Vondellaan, waar ik voor het eerst dit seizoen met de "Krasse knarren" in de Leidse IJshal zou gaan schaatsen. Je wilt niet weten, hoe stil het verkeer in de stad dan is....
Met een man of 20 op de baan reden we met 9 "Krasse knarren" de gebruikelijke piramide. Het ijs was keihard en superglad. Het tempo lag dan ook flink hoger dan normaal aan het begin van het seizoen. Ik moet eerlijk zeggen, dat ik het niet altijd bij kon houden, terwijl ik wel heerlijk geschaatst heb met rooie oortjes.
Het is een vreemde gewaarwording als je bijna niets hoort. Normaal hoor je het krassen van de schaatsen, vandaag bleef dat af en toe volledig achterwege. En dat kwam niet, omdat iedereen ineens technisch volmaakt schaatste. Dat had duidelijk met mijn gehoor te maken. Af en toe hoorde ik een plop in mijn oor en dan kon ik ineens weer een stuk beter horen.
In de groep reden 2 schaatsers met nanoflexijzers rond. Deze zijn dunner en recht geslepen, waardoor je veel meer dan anders de druk op het juiste punt moet zetten. Een keer werd een van de nanoflexibelen overmoedig en dat werd afgestraft door een valpartij in de bocht.
Waar ik het meeste last van had was dat ik niet hoorde, als iemand achter mijn rug aan ging zetten. Normaal hoor je dat goed en kun je je er op voorbereiden, dat iemand je voorbij komt glijden. Nu was het net alsof er een tijger kwam aangeslopen, die plotsklaps in volle vaart op je af kwam gestormd.
We reden de traditionele piramide van 125 rondjes van 5, 10, 15, 20 en 25 rondjes en dan weer naar beneden. Daar het toen rustig was op de baan, konden we eindigen met een intervaltraining van 5, 4, 3, 2 en 1 rondjes met 1 rondje rust tussendoor. De opkomst was nog niet echt hoog, maar ik had al moeite genoeg om de andere "Krasse knarren" te verstaan. Dat krijg je als 60-plusser met rooie oortjes.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten