Feestvarken

Morgen is het 35 jaar geleden, dat ik Ada heb leren kennen bij de blokkade van Dodewaard. Daar zowel mijn vrouw als ik dit jaar 60 jaar oud geworden zijn, was dit reden genoeg voor een feest.

Daar ons huurhuis niet groot genoeg is om 80 man te kunnen bergen, zochten we het buiten de deur. In ons geval viel de keuze op kantine van de ijsbaan van Leiderdorp, waar ik in de zomer bij droog weer iedere woensdagavond skeeler.
Overdag had Siebe nog 4 uur muziek van CD's, die ik had uitgezocht, in een MP3-bestand gezet. Daarbij zat veel muziek van "The Doors", "The Shoes" en "Creedence Clearwater Revival".

Vanaf 5 uur begon de feestzaal vol te lopen met familie en vrienden. Er kwamen zo'n 80 personen op het feest af. Als feestvarkens zijn Ada en ik flink verwend. Als je naar de hoeveelheid speciale biertjes keek, dan leek het wel de actie "Help Bert de winter door".


Maar ook op andere wijze werden we in het zonnetje gezet. Van hen kregen we een smartphone, nadat een van mijn dochters het culturele deel opende met een vioolsonate van Henry Purcell.


Mijn schaatsvrienden namen het estafettestokje over met een Fryslân-quiz.

Na geslaagd te zijn voor het examen Fries kwam er een soort petje op, petje af, waarbij de aanwezigen met Friese vlaggen vragen moesten beantwoorden als











Als cadeau kregen we een avondje uit aangeboden met de droogtrainingsgroep naar de folkgroep "Rapalje".

Ook de kinderen hadden een prachtige powerpointpresentatie gemaakt.

Wij hadden er niets van gemerkt, dat onze fotoalbums geplunderd waren voor deze presentatie.

Inmiddels was het eten aangekomen. Het buffet was verzorgd door Catootje.

Onder het eten sprak ik met deze en gene. Als feestvarken zou je met iedereen uitgebreider willen praten, maar dan doe je de andere gasten tekort.

Inmiddels was de ijskar van IJsboerderij De Jong gearriveerd. De gasten hadden de keuze uit 4 soorten Weiports ijs.



Onder de maaltijd speelde Doggy Dike de eerste van de twee sessies.


Daarna mochten Ada en ik weer plaatsnemen in de stoel voor een optreden van Schelvispekel Plus.

Bas Warnink had een zestal Beatles-nummers voorzien van een nog scherpere teksten dan die van het roemruchte duo Lennon en McCartney.









Ik zwierf als gastheer van het ene groepje naar het andere. Iedereen had het naar zijn zin. Dat bleek helemaal bij de tweede sessie van "Doggy Dike", waarbij zelfs ouderwets geswingd werd.




Maar het mooiste vond ik nog, dat na het optreden van "Doggy Dike" zij samen met Schelvispekel Plus nog een aantal liedjes samen gingen spelen, zoals "Hallelujah" van Jeff Buckley.

Ik stond op dat moment afscheid te nemen van enkele gasten, dus ik kon helaas niet meezingen. Maar hieruit blijkt overduidelijk, dat muziek verbroedert!
Om 11 uur klonk als slotakkoord dan ook "When the music's over".

Al met al kunnen we met een euforisch gevoel terugkijken op een geslaagd feest. Het valt reuze mee om feestvarken te zijn.