De 10

Het ging vannacht aardig tekeer met de wind. De vuilnisbakken, die klaar stonden om vanmorgen geleegd te worden, bleken niet allemaal bestaand tegen windkracht 7.

Om half 9 fietste ik naar de Leidse IJshal. Daar bleek slechts een tiental "Krasse knarren" opgekomen te zijn. Op de buitenbaan reed nog een vijftal losse schaatsers, terwijl eenzelfde aantal kunstschaatsers hun kunsten vertoonden op de binnenbaan.

Daar we vorig seizoen af en toe met nog minder mensen reden, haalde ik de 10 kilometer maar weer eens van stal. De 5, 10 en 15 rondjes handhaafde ik, zowel omhoog als omlaag. Het middengedeelte was ingeruimd voor de 10.

Uiteraard nam ik deze op kop. Ik probeerde de 50 rondjes zo vlak mogelijk te rijden, zodat iedereen het bij kon houden. Dat lukte behoorlijk goed, al voelde het voor sommigen aan als het lied van "The Golden Earring", dat tijdens de 10 klonk.

Verreweg de meeste rondjes gingen in 23 kilometer per uur met af en toe eentje van 22 of 24 tussendoor. 

In tegenstelling tot Nils van der Poel vloog ik niet over het ijs. De Olympische kampioen op de 10 kilometer ging ruim tweemaal zo snel....
We sloten de training af met aftelsom van 5, rondje rust, 4 rondje rust etcetera. En ook hier stond de kampioen van Afrika op het juiste moment op. Frits van Huis kwam bij het begin van de laatste ronde onverwachts op kop en stond deze positie niet meer af.

In de kleedkamer pakte ik mijn mobieltje ter hand en kon ik de laatste 6 ritten van de 1000 meter voor vrouwen in Beijing live zien. Daar er rubber kogels in het startpistool zaten hadden de dames zonder uitzondering een vliegende start.

Jutta Leerdam reed ondanks een mispeer in de bocht naar het zilver. De Japanse Miho Takagi greep eindelijk haar gouden medaille, terwijl Brittany Bowe beloond werd voor haar goede daad ten opzichte van Erin Jackson. Zij won het brons.

Bij de koffie en thee in de kantine hadden we het over de bochtentechniek. Met wat droogtrainingsoefeningen probeerden we een wiskundige uit te leggen, hoe hij zijn bochten beter kon lopen. René Strelzyn zorgde ervoor, dat ik dubbel lag van het lachen: "Met jouw wiskundige kennis moet je dat toch zo kunnen snappen?"

Thuis lunchte ik met mijn vrouw, waarna ik de helft van 10 kilometer ging lopen. De wind was aardig geluwd.

Na me gedoucht te hebben, fietste ik naar mijn zus in het revalidatiecentrum. Heen 5 kilometer, terug idem dito. Dit zorgde wederom voor de 10.