De 10.000 meter in de Leidse IJshal

Na een goede doch ietwat korte nachtrust werden we wakker bij een temperatuur van vlak boven het vriespunt. Voor de goede orde: dat is buiten gemeten.

Bededen gekomen waren we een uur in de weer met het verplaatsen van het modem naar de gisteren gebruiksklaar gemaakte glasvezelkabel.

Toen dat was gebeurd, moesten we diverse apparaten diverse keren aan en uit zetten voordat de verbinding met het nieuwe netwerk gemaakt was. We ontbeten derhalve later dan gebruikelijk.
Om kwart over 11 vertrok ik in regenkleding naar de Leidse IJshal, waar ik om half 12 had afgesproken met Yvonne Kieft van Kunstschaatsvereniging Rijnland.

Zij had een map met foto's en krantenknipsels van het kunstschaatsen in de Ton Menken IJsbaan vanaf het begin in 1976 tot heden. Met het oog op "Glibbers op glissen" waardevol materiaal.

Na lang in het boekwerk gebladerd te hebben en verhalen over het kunstschaatsen gesproken te hebben, fietste ik naar "De Helianth" om nog wat boodschappen te halen, daar onze kleinzoons morgen komen logeren. Het regende stevig door.

Daar ik voor vandaag een duurloop had gepland in aanloop naar de Leiden Marathon. Nu kon ik dat in de stromende regen doen of in de lege Leidse IJshal. Ik koos voor de laatste mogelijkheid.
Na jarenlang op dinsdagavond in de Menkenbaan rond half 10 te beginnen aan een 10.000 meter op een vrij lege 200-meterbaan, was het voor mezelf een soort wekelijkse Coopertest: hoe lang deed ik over de 10 kilometer schaatsen?

Ik had nooit kunnen bevroeden, dat ik nog eens een 10 kilometer zou lopen in de 47 jaar oude IJshal. Op de inmiddels droge betonvloer liep ik 50 rondjes van 200 meter, hetgeen een stuk zwaarder is dan 50 rondjes schaatsen. Maar ja, als je 1150 rondjes kunt schaatsen, dan kun je wel tegen een stootje....

En zo voltooide ik op de valreep toch nog een 10.000 meter in de Leidse IJshal.