Toevalligerwijze hoorde ik gisteren, dat er maar één sneeuwschuiver aanwezig was in IJshal De Vliet. Een bestelling was nog niet uitgeleverd. Nu had ik er thuis eentje en daar het er niet naar uitzag, dat het binnenkort zou gaan sneeuwen, stelde ik voor om deze mee te nemen.
Afspraak is afspraak, dus vanmorgen fietste ik met een sneeuwschuiver in de hand naar de Marie Diebenplaats. Daar zou ik met Hans van Mastwijk de kussens strak tegen het ijs zetten op de 250-meterbaan. We waren aardig op streek, toen er een tweetal medewerkers van Sidijk kwam om het ontbrekende smalle kussen te brengen en te plaatsen. 
Daar deze op een andere plek kwam dan de bestaande opening, moest er een twaalftal grote kussens verschoven worden. Dit betekende losmaken, doorschuiven en weer vastmaken en dan het volgende kussen. Daarna konden we de klus pas afmaken. Na een uur was de buitenboarding goed aangeschoven.
Na de koffie en thee gingen we de kussens aan de binnenzijde aanschuiven. Na een halve ronde zagen we flinke hopen sneeuw op het ijs liggen.
Bij het afschaven van de bovenlaag was de Mammoth vastgelopen en had op een deel van de baan een paar flinke hopen achtergelaten.
Kwam dat even mooi uit, dat ik de sneeuwschuiver had meegenomen! De ijsmeester was al begonnen met de eerste schuiver, ik haalde de tweede op en hielp deze naar het afstapplatform te schuiven.
Hans schepte deze met een blik op en deed deze in emmers om de sneeuw in de doucheruimte van een kleedkamer te laten smelten.
Toen de sneeuw grotendeels van het ijs af was gehaald, was de Mammoth weer paraat en de dweilmachine had de baan binnen de kortste keren weer nat en glad en konden Hans en ik de kussens aan de binnenzijde eindelijk strak tegen het ijs zetten.
Er zijn mensen, die zeggen: "Laat opa maar schuiven."
Vandaag hadden zij groot gelijk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten