"Ik krijg graag een bon!"

Vanmorgen was alweer de derde dag van de schaatslessen in de Herfstvakantie. Derhalve fietste ik naar IJshal De Vliet, waar medecoördinator Gon Schiereck de consumptiebonnen voor de vrijwilligers van het vakantieschaatsen al in ontvangst had genomen. 
Ik kreeg er een paar mee om uit te delen. Eén van de eersten, die ik tegenkwam was een "Krasse knar", die zei: "Ik krijg graag een bon!"
"Dat zal ik tegen Sjaak zeggen", antwoordde ik, een politieagent, die eveneens  wekelijks met de "Krasse knarren" meeschaatst.

Dat was nou ook weer niet de bedoeling....

In de ochtend was het behoorlijk fris. Het was de opmaat voor een redelijk zonnige dag met een in het zonnetje voor de tweede helft van oktober aangename maximumtemperatuur.

Nu wist ik, dat er aardig wat kinderen op vakantie zijn deze week, maar kennelijk waren er ook nog veel mensen, die een dagje uit gingen naar een buitenattractie, want het was de rustigste dag van de week.

Daar we niet op de ijshockeybaan terecht konden, ging met uitzondering van de kunstschaatsers en de kinderen met rekjes de rest naar boven, waar we de groep in drie groepen verdeelden. Daar we veel trainers hadden en niet al te grote groepen, kregen sommige kinderen individuele begeleiding. Zo kon een kind bijvoorbeeld pootje over oefenen met een trainer.
Met Joost Wösten had ik de beginnersgroep. Het thema van vandaag was de houding en dan met name diep zitten. Nu kun je dat gewoon tegen kinderen zeggen, maar als je het in een verhaaltje verpakt, dan lukt het veel beter.

Zo belandden de 6 kinderen op een gegeven moment op de boerderij, waar we koeien gingen melken. Dat deden we op een ouderwets krukje.

Nu heeft deze oefening wel oude papieren. Er waren boeren, die in de maanden voor de Elfstedentocht koeien gingen melken ZONDER krukje. Zo kregen ze heel sterke bovenbenen en rugspieren.
Zo ver hoefden de kinderen van mij niet te gaan. Een rondje van 250 meter is voor hen lang zat. Ze mochten met een denkbeeldige juk zonder melk te morsen een rondje rijden, daarna roerden we een rondje in de grote ton, waarna we de ronde kazen een rondje rolden over het ijs.

Aansluitend gingen we de kazen stapelen. Telkens haalden we een kaas van het ijs en legden deze op de stapel, die steeds iets hoger werd. De trainer telde 25 kazen. Nu krijg je van dit boerenleven natuurlijk wel honger.

Daar deden we wat aan door een rondje lang een ronde kaas in kleine stukken te snijden en deze de volgende ronde aan een tafel gezeten op te eten. Daar kreeg je natuurlijk wel een bolle buik van, dus op deze manier reden we een rondje. Met de buik ver naar voren kom je automatisch op de hakken, dus dan gleed je langer door.
Daarna moest je wel naar de w.c. Deze was een rondje verderop, dus dat werd sprinten! Wat vervelend, dat de w.c. bezet was. Nu moest je naar de volgende w.c, eveneens een rondje verder. Je wist niet, of je het op kon houden en om te voorkomen, dat er poep op het ijs zou komen. moesten de kinderen met de handen om de broekspijp bij de enkels een rondje rijden.

Maar daar kwam de bevrijding. De w.c. was vrij en we gingen zo diep in de pot zitten, dat we op de billen over het ijs gleden. En dat herhaalden we het hele rondje, zodat we wel een keer op 10 vallen oefenden.
De kinderen genoten ervan, de aanwezige ouders eveneens. Om over de trainer maar te zwijgen....