Wolkbreuk

Het was vanmorgen prima weer om te gaan fietsen, ondanks de aangekondigde regen van vanmiddag.

In wielerkleding met een zweethemd fietste ik naar Hoofddorp, waar ik op bezoek ging bij Bas en Nel.
Rond het middaguur fietste ik naar Nieuw-Vennep, waar ik in mijn geboortehuis Leo en Joke bezocht. Ik lunchte met hen, waarna ik op de fiets stapte om te proberen voor de aangekondigde bui binnen te zijn. 

Welnu, dat lukte niet helemaal. Of beter gezegd, helemaal niet. Niet dat ik bang ben voor een regenbui, maar fietsen in een onweersbui vind ik niet zo geslaagd.

Welnu, ik kreeg ze allebei. Ter hoogte van De Kaag begon het te spetteren, bij Sassenheim ging het zo hard, dat ik mijn jas aantrok. In de verte hoorde ik het gerommel van het onweer.

Bij Oegstgeest was het een complete wolkbreuk. Het fietspad stond volledig blank en af en toe leek het wel, of je door een beek reed.

Doorweekt als ik inmiddels was, probeerde ik zo snel mogelijk naar huis te fietsen. Tot ik een leegstaand bushokje zag, waar ik kon schuilen. Als de lichtflits van de bliksem binnen 3 seconden gevolgd wordt door een flinke donderslag, is dat geen overbodige luxe.

Mijn vrouw, die op dat moment op de volkstuin was, schuilde in het schuurtje.

Zij vertelde later, dat het water van de vijver zo hoog kwam, dat die waterspiegel samenvloeide met die van het terras. 
Zelf had ik een flinke cooling down. Kletsnat stond ik minstens een kwartier, terwijl de temperatuur in korte tijd 7 graden daalde.

Enigszins verkleumd fietste ik de laatste 5 van de 60 kilometer naar huis, terwijl het minder hard regende en het onweer verder noordwaarts trok. 

Het was een heuse wolkbreuk. Zo mag je het wel noemen, als in een uur tijd ongeveer het halve maandgemiddelde aan neerslag naar beneden komt zetten.