Droogtraining op het lege strand

Het was gisteren een kletsnatte Pinksterdag. Niet bepaald een uitnodiging voor de strandtraining van de IJVL. 

En de opkomst van de droogtrainingsgroep was al zo bedroevend laag. De vorige strandtraining waren er slechts 5 deelnemers en de rest van de maand was niet veel beter. Teneinde de opkomst te bevorderen zocht ik hulp in onverdachte hoek.

Het had in zoverre geholpen, dat de droogtraining inderdaad een heuse droogtraining was. Om 7 uur hield het op met regenen.
Voor de opkomst had het echter geen toegevoegde waarde gehad: we waren maar met zijn vieren. Daar het allemaal goede lopers waren, lieten we het Katwijkse strand links liggen en liepen we over het lege strand naar Noordwijk.

Onder het lopen hadden we het over D-day. In 1944 was het op de stranden van Normandië bij gelijksoortig weer een tikkeltje drukker.

Bij de eerste strandpaviljoens in Noordwijk liepen we naar de duinen toe en over het schelpenpad klommen en daalden we richting Katwijk, waar we na ruim 7 kilometer hardlopen weer terug waren bij ons vertrekpunt.
Het lopen over glooiend terrein had ik in Asturias in Noord-Spanje voldoende kunnen trainen, zoals 14 dagen geleden.

Na het ontbijt ging ik een stukje hardlopen. Ik liep naar Quintana toe en via een andere weg terug naar huis. Een blokje van 4 kilometer lang.


Na me gedoucht te hebben was het tijd voor koffie en thee. Terwijl Siebe en Ana werkten, gingen Ada en ik boodschappen doen in. We wandelden in de richting van Paraes. We namen een afslag eerder en liepen over een onverhard pad, waar Ada op de holle weg diverse mooie bloemen ontwaarde.

Via Paraes en Orizon wandelden we met prachtige bergen om ons heen naar Nava, waar we bij Yebio en een fruteria voornamelijk fruit inkochten. Met een zware rugzak begonnen we aan de voornamelijk stijgende weg naar huis toe. Onderweg spetterde het een beetje.

Tussen de middag aten we brood met een salade en een gekookt ei. Daarna keek in naar het zinderende slot van de bergetappe in de Giro, die werd gewonnen door Jan Hirt met Thymen Arensman als tweede.

Na de thee gingen we nog een stukje wandelen. Eerst klommen we in de richting van Villamartin, maar we sloegen linksaf om over stille weggetjes en onverharde paden te klimmen en te dalen.

Het was weer een mooie tocht. Langs de spoorlijn liepen we richting Quintana om vandaar terug naar huis te lopen.
We aten macaroni met spinazie uit eigen tuin op deze koele meidag. Rond een uur of half 11 zochten we het bed op.