Aftellen naar de Singelparkloop

Onder een grauw wolkendek fietste ik naar de Leidse IJshal, waar ik met de "Krasse knarren" de gebruikelijke piramide af zou werken.
Zou. Er waren slechts 10 man op de buitenbaan. Wierd Wagenmakers opende de piramide met de 5 rondjes, waarna Jacques Doeleman vroeg: "Bert, nu het toch zo rustig is, kunnen we toch ook gaan aftellen?"
Dit voorstel werd aangenomen en Jacques mocht de eerste 15 rondjes op kop rijden. 

Zo daalden we de trap met steeds een rondje minder af. Zelf nam ik de 13 en aansluitend de 12 rondjes voor mijn rekening, zodat ik toch "mijn" 5 kilometer op kop mocht rijden. Ondanks dat ik met een snelheid van 24 tot 25 kilometer reed, gingen degenen, die sneller wilden, er in kleine plukjes vandoor. Halverwege reed ik zodoende in mijn eentje. Over aftellen gesproken!

Zo daalden we langzaam maar zeker af, hoewel de "Golden Earring" hier anders over dacht.

Het gaat bij zo'n aflopend schema steeds wat sneller. Vooral na de laatste 5 wordt het een sprintersfestival. Al met al een prima intervaltraining van 25 kilometer.
Daar mijn vrouw vandaag had afgesproken met een van onze dochters, had ik de tijd aan mezelf. Daar ik vandaag ook wilde hardlopen, kon ik dat nu na de koffie, thee, warme chocolademelk en lachsalvo's in de kantine gaan doen.

Met vrij warm weer liep ik vanaf de Vondellaan naar de Rijnsburgersingel, waar ik bij de Stationsweg het Singelpark op liep. Ook in februari een aanrader met volop krokussen en sneeuwklokjes.



Door de informatieborden her en der op het Singelpark is het nog leerzaam ook.

Terug bij de Leidse IJshal trok ik mijn fleece en mijn jas aan en reed ik met een omweg via de Korte Vliet naar huis toe. Zo had deze training wel iets weg van een wintertriatlon.