Ik lag op mijn rechterzij en voelde kramp in mijn rechterkuit aankomen. Nu weet ik, dat je dan je kuit op moet rekken, maar dat lukte kennelijk niet goed genoeg. Met mijn linkerhand voelde ik een harde schijf zitten en nog geen seconde later schoot de kramp in de kuit.
Toch een rare gewaarwording. Normaal gesproken krijg je kramp na een flinke inspanning. Nu dus niet. Sterker nog, de afgelopen 2 dagen heb ik juist in sportopzicht rustdagen gehad. Zondag heb ik maar 10 km gefietst, gisteren 18, dus daar kon het niet aan liggen.
Tot mijn verbazing viel ik na de krampaanval weer in slaap, maar bij het ontwaken was de kuit toch wat gevoelig. De eerste stappen gingen wat moeizaam, maar ik merkte wel, dat bewegen, zoals wel vaker, heilzaam werkte. Het traplopen ging goed, een teken, dat het kramp was en geen lichte spierscheuring. In eerste instantie is het verschil door de pijn soms lastig te bepalen, terwijl de eerste behandeling hemelsbreed verschilt. Bij kramp moet je de spier lichtjes oprekken, bij een zweepslag beslist niet!
Vanmorgen fietste ik veiligheidshalve in een lichtere versnelling dan gebruikelijk naar mijn werk toe. Ik reed zodoende iets langzamer. Maar zodoende had ik meer tijd om te genieten van de door de eerste echte nachtvorst ontstane berijpte velden.
Elders in het land zag het er nog beter uit. Geheel in de sfeer van Sint-Nicolaas dacht ik bij deze van weerwoord geplukte foto's meteen aan deze regel uit een Sinterklaasliedje: "Vol verwachting klopt ons hart...."
Geen opmerkingen:
Een reactie posten