Bij aankomst hoorde ik, dat om uiteenlopende redenen 3 trainers van de buitenschoolse sport afwezig waren. Twee van hen waren vervangen, de derde niet. Dat hield in, dat de kinderen van deze trainer over een drietal andere trainers verdeeld zou worden. Zo bestond onze groep ineens uit 15 kinderen.
Het was even wennen. Je weet immers niet, wat die kinderen al kunnen en wat nog niet. Maar ja, als trainer moet je kunnen improviseren. Omgekeerd geldt natuurlijk hetzelfde. Over het algemeen ging het niet onaardig. De nieuwe kinderen deden volop mee met de buikschuiver.
Naast dit technische hoogstandje kwamen ook de zijwaartse afzet, het diep én het achterop zitten aan bod, een drietal leskernen.
Na de dweilpauze mocht ik op het IJVL-uur schaatsles geven aan een drietal kinderen.
Voordeel is wel, dat je bij zo'n kleine groep maatwerk kunt leveren. Je kunt zeer gericht oefeningen geven, waar de kinderen letterlijk en figuurlijk mee uit de voeten kunnen.
Nu zag ik vanuit mijn ooghoek een drietal ouders bij de ingang van de binnenbaan staan. Dit bood mij de gelegenheid om ouderparticipatie te bevorderen. De regering stuurt immers aan op een participatiemaatschappij.
De ouders hielden de kinderen met beide handen vast, terwijl zij zijwaarts wegstapten. Zo konden ze ervaren, wat ik ermee bedoelde. Aansluitend zag je bij de volgende oefening terug, dat de afzet wat beter ging.
Inmiddels was het kwart over 6 geweest en werd het tijd voor een tikspelletje, in dit geval slangentikkertje. Als je getikt werd, kwam je bij de desbetreffende slang. Welke van de vier slangen omvatte aan het eind de meeste kinderen. Een uitstekende balansoefening, schaatsen met zijn vijven naast elkaar en dan ook nog eens remmen, keren en eer aanzetten. Het heet een spelletje, maar diep in mijn hart vermoed ik, dat de kinderen hiervan beter leren schaatsen dan van welke afzonderlijke oefening dan ook....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten