Als je gaat hardlopen gebeurt dat in het begin in het algemeen niet met de gedachte: "Ik ga de marathon eens lopen." De natuurlijke weg is om eerst een korte afstand te beginnen en de afstand stapje voor stapje te vergroten. In Fryslân hebben ze hier een mooie uitdrukking voor: "Je kunt niet in één keer van de kelder naar de zolder springen."
De weg naar een marathon of een Elfstedentocht is er eentje van jarenlang je grenzen verleggen. Steeds een beetje verder of een beetje harder en liefst beide tegelijk.
Maak echter niet de fout om je puur op het resultaat te richten. Dan vergeet je namelijk een ander essentieel onderdeel van het sporten: het genieten!
Vandaag kwam dit uitgebreid aan bod bij de schaatslessen voor kinderen in de Leidse IJshal. Er waren maar liefst 190 kinderen op deze schaatsinstuif af gekomen. Het was een gekrioel van jewelste. Ook een vorm van grenzen verleggen.
Op mijn kleine stukje ijs op de binnenbaan had ik maar liefst 16 kinderen. Maar we hadden lol voor 10.
Zo had ik aan de vooravond van Oudejaarsdag het thema "vuurwerk" opgenomen in het programma. Je kunt daar verschillende oefeningen aan vast koppelen. Bij Bengaals vuur moeten de kinderen diep bukken en dan weer omhoog, weer diep bukken etc. De ratelband kun je uitbeelden door in polonaisevorm te schaatsen, terwijl de kinderen bij de zevenklapper moeten schaatsen, terwijl ze hard in hun handen klappen.
Bij de voetzoeker laat je de kinderen een buikschuiver maken, maar het allermooiste zijn de gillende keukenmeiden. Laat de kinderen zo hard en hoog mogelijk gillen, terwijl ze schaatsen. Succes gegarandeerd!
Aan het eind deden we, zoals gebruikelijk, tikkertje. In dit geval standbeeldtikkertje. Mijn buurjongen Luka was de tikker, iemand anders de bevrijder. Het is de bedoeling, dat kinderen in een standbeeld veranderen, als ze getikt worden. Een bevrijder maakt deze standbeelden weer "levend". Het spel gaat door, tot de bevrijder getikt wordt.
Na een drietal wisselingen van tikker en bevrijder kwam de buurjongen naar met toe met de mededeling: "Ik wil de volgende keer wel bevrijder zijn. Ik word niet zo snel getikt!"
Hij schaatste bij me weg en reed regelrecht op de tikker af....
Zelf verlegde ik op een andere manier gisteren mijn grenzen. Ik passeerde de grens van 10.000 km fietsen in een jaar. Een paar weken geleden had ik berekend, dat ik op ongeveer 9900 km uit zou komen, tenzij ik of een dag zou plannen, waarop ik 100 km zou kunnen rijden, of dat ik een aantal dagen een blokje extra zou fietsen.
Ik koos voor de laatste optie en regelmatig reed ik op weg naar of van mijn werk via "De Klip" en de duinen. Daarbij "ontdekte" ik in Rijksdorp een korte maar vrij steile klim. Altijd goed om een extra trainingsprikkel te hebben!
Dat ik deze grens kon verleggen is vooral te danken aan de fietsvakantie afgelopen zomer, waarbij Ada en ik 1732 km hebben afgelegd bij onze rondreis door Duitsland, België, Luxemburg, Frankrijk en Zwitserland.
Ik neem mijn petje af voor mijn vrouw. Ik ben een goed getraind duursporter, zij reed de fietstocht met flink wat pittige heuvels zonder een echte training.
En dan zat ze nog met mij opgescheept ook!
Voor het eerst trainde ik samen met iemand voor de marathon. Met Hans Boers volbracht ik de 42.195 meter onder de 4 uur met behoorlijk veel tegenwind in de laatste 12 km.
Bert en Ernie deden het dus prima en Hans verlegde hier een grens.
Voor degenen, die denken, dat ik getikt ben: ik ben benieuwd, welke grenzen ik volgend jaar kan verleggen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten