Vandaag hoorde ik, dat Cees Meeuwissen dit weekeinde is overleden. Het was niet geheel onverwachts, daar een van de ijsmeesters van de "Menkenbaan" al jaren ziek was, maar elke knokte hij zich weer terug. Wat dat aangaat leek Cees wel een kat met 9 levens.
Ik leerde hem kennen, toen ik in Leiden kwam wonen en iedere dinsdagavond kwam schaatsen. Ik ging door tot 10 uur 's avonds, als Steef of Cees met de Zamboni het ijs op kwamen om te dweilen. Dan pas, en niet eerder, werd het tijd om de baan te verlaten.
Later leerde ik hem beter kennen. Vooral bij het leggen van de ijsvloer in september of begin oktober waren we beiden vaak van de partij. Daar het net gespoten laagje water moest bevriezen, hadden we lange pauzes, waarin Cees prachtige verhalen over het schaatsen en de Leidse IJshal voor ons in petto had.
Naast ijsmeester gaf hij ook vaak trainingen. Menigeen in onze omgeving heeft wel eens training van hem gehad, of het nu schaatstrainingen waren of droogtraining. Hij bekeek dit met een nuchtere blik.
Zo vertelde hij eens, dat er een periode was, waarin iedereen in het district of het gewest eigenlijk alleen moest wielrennen als conditietraining. Lopen was in de ogen van de desbetreffende trainer "slecht". Nu was er echter een schaatser, die veel liever hard liep. Met enige tegenzin ging hij overstag en ging hij ook lange stukken fietsen.
"In het begin deed hij dit vol overgave", begon Cees: "Maar na enige tijd ontdekte hij een café onderweg, waar hij koffie met appeltaart nam. Langzamerhand werden de pauzes langer en de tochten korter. Met een trainingsachterstand begon deze schaatser aan het nieuwe seizoen. Ze hadden hem gewoon moeten laten lopen!"
Een ander prachtig verhaal kwam uit de beginjaren van de "Menkenbaan", toen menig schaatser na de training nog lang in de kantine bleef hangen. Cees fietste dan naar huis, terwijl het al daglicht begon te worden. Om van de nood een deugd te maken fietste hij dan maar een aardig stuk om.
Uitgezonderd de afgelopen 2 jaar stond Cees steevast ieder jaar als eerste op de net aangelegde ijsvloer. Daar kon hij dan weer een jaar op teren. Die prestigestrijd had hij gewonnen. De ongelijke strijd tegen de kanker heeft hij uiteindelijk verloren.
Cees, rust in vrede.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten