Het was gisterenavond behoorlijk vorstig, toen ik naar huis fietste vanaf "La Bota". Vanmorgen vroor het, terwijl het rond zonsopgang meestal het koudst is, toch minder hard. Bij de Leidse IJshal aangekomen was het aanvankelijk opvallend stil, maar daar maakte Wim van Huis een einde aan met een luidruchtig "'s Nachts een vent, 's ochtends ook een vent!"
Met een groep van 15 "Krasse knarren" begonnen we aan de piramide. Zelf reed ik aanvankelijk behoorlijk verkrampt. Een drietal valpartijen in korte tijd hakt er, ondanks dat er niets ernstigs met me is gebeurd, toch wel in. Het vertrouwen is weg, je gaat voorzichtig de bocht in en dan kom je gewoon niet goed uit.
Natuurlijk zit het tussen mijn oren, want als je de 1000 rondjes van Leiden kunt winnen, dan kun je toch wel aardig bochten rijden.
Maar door problemen met mijn schaatsen is "het gevoel" even helemaal kwijt. Ik rij af en toe als een beginneling rond. Zoals bij de eerste 5 rondjes, waarbij ik totaal verkrampt de bochten door worstelde.
Later ging het wel wat beter, maar toen kon ik me nog net corrigeren op het moment, dat de schaats van mijn standbeen door een andere schaatser werd weggetikt. Het moment om vertrouwen te tanken is meestal de 25 rondjes, maar daarbij maakte ik toch een rare zwieper. Gelukkig zonder gevolgen, maar je gaat er niet stabieler van rijden.
En zo sukkelt de vormcrisis voort. Hetzelfde zal een voetballer hebben, die drie keer op rij een penalty mist. Het enige wat kan helpen is een paar keer op rij weer gewoon schaatsen zonder misslagen en valpartijen, maar dat wil in 2016 nog niet echt lukken.
Bij de voorlaatste serie ging één van de "Krasse knarren", die vlak voor me reed, op het rechte stuk onderuit. Bij de bijhaal haakte hij achter zijn andere schaats. Hij probeerde zich te corrigeren en dat leek te lukken. Leek, want hij ging toch onderuit en kwam met zijn hoofd tegen de boarding en daarna op het ijs. Het is maar goed, dat hij een helm op had. Vanaf donderdag ga ik ook met een helm op schaatsen.
Na de gebruikelijke koffie en warme chocolademelk fietste ik met Bert Raaphorst naar de Oegstgeester Onlanden. Je kon langs de kant op het ijs staan, maar je zag de sterren alle kanten uit schieten. Het was duidelijk, dat het vandaag niet kon. Wellicht morgen, als het weer meewerkte.
Welnu, het weer werkte niet mee. Toen ik terugkwam van mijn werk, dooide het behoorlijk.Morgen op natuurijs schaatsen kunnen we dus schrappen. Niet alleen ik heb last van een vormcrisis, de winter heeft het ook. Voor het derde jaar op rij nog wel!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten