Er zijn van die dagen, die in je geheugen gegrift zijn en blijven. Vandaag is het een halve eeuw geleden, dat mijn neef Kees Breed gestorven is, nadat hij een dag ervoor bij een verkeersongeluk ernstig gewond was geraakt. Op mij maakte dat als kind een diepe indruk. Ik kwam vaak bij ome Gerrit en tante Mart over de vloer. Hun boerderij stond 100 meter van ons huis af en samen met mijn broertje Paul speelden wij vaak met onze nichten Marianne en Erna.
In die dagen stonden "The Beatles" bovenaan in de Top-40 met het melancholieke "Michelle". Telkens als ik dit nummer hoor, denk in onwillekeurig aan mijn neef Kees, die zijn later in 1966 geboren dochter nooit heeft kunnen vasthouden.
Het was sowieso een enerverende tijd bij ons in Nieuw-Vennep. Er werd verbouwd en we kregen een televisie, vlak voor het Europees Kampioenschap schaatsen in Deventer. Dit zou het begin worden van het tijdperk van "Ard en Keessie". Ineens was Nederland een schaatsgrootmacht dankzij Ard Schenk en Kees Verkerk.
Nu had je in die jaren nog wel eens echte winters, waarbij Paul en ik vaak met onze nichten op de Hoofdvaart schaatsten. Als onze schaatsen bot waren, gingen we naar ome Gerrit, die de Friese doorlopers vakkundig sleep. Wat dat aangaat was het een echte schaatsfamilie. Mijn nicht Jenny is de moeder van Peter Baars, die een vrij unieke trilogie bij elkaar geschaatst heeft: Nederlands kampioen op kunstijs, op natuurijs en winnaar van de Alternatieve Elfstedentocht op de Weissensee.
Kees, je bent na een halve eeuw nog niet vergeten.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten