Het eerste ijs

Vanmorgen zou ik mijn fiets naar fietsenmaker Van Vliet in Noord-Hofland brengen. Het was een koude rit, want het had matig gevroren.

Op klomphoogte vroor het ruim 8 graden.

Ik wandelde langs de Korte Vliet naar huis en in de opkomende zon kon ik met volle teugen genieten van de rijp.

In een dieper liggend slootje zag ik het eerste ijs van de winter van 2021-2022 liggen.

Niet gek na zo'n lange te warme periode.

De ijsbaan van de Stevenshof was nog niet onder water gezet. Een gemiste kans.

In het Stevenspark zag het er ook winters uit.

Onze oudste kleinzoon werd door zijn moeder en zijn broertje opgehaald. Opa Breed mocht de boreling voor het eerst een flesje geven. Daarna maakten we een wandeling, waarbij het gras half groen, half wit was. De zon op deze eerste astronomische winterdag bracht de temperatuur boven het vriespunt uit, dus die rijp smolt.

Na de lunch vertrok ons bezoek en ging Ada naar haar ouders. Ik haalde wandelend mijn fiets op en postte her en der nog het een en ander. Daarbij kwam ik langs de landijsbaan van Voorschoten, waar een dunne ijslaag het winterzonnetje had overleefd.

Bij IJshal "De Vliet" was gelukkig nog geen sprake van vorstverlet.

Ik vervolgde de rit en reed ook naar het revalidatiecentrum, waar een zus van me herstelt. Daar er al 2 bezoekers waren, was ik niet welkom, maar via een geopend raam kon ik toch met haar spreken.

Op de terugweg zag ik bij het Valkenburgse meer een prachtige zonsondergang. Een fraaie afsluiting van deze eerste winterdag met het eerste ijs.