Leo van der Post

Het afgelopen decennium was het een vaste ontmoetingsplek. Dan stonden  trainingsmaten Gé van Goozen en Willem van der Laan samen met mijn neef Leo van der Post bij de molen in Hoogmade klaar met drinken voor me bij de Marathon van Leiden. Zo ook op 10 oktober jongstleden.
Vanmorgen kwam ik Willem in de Leidse IJshal tegen. Van hem hoorde ik, dat Leo afgelopen zaterdag vrij plotseling is overleden. Leverfalen was hem fataal geworden. Vanmiddag was er om 4 uur condoleren in de kleine kerk vlak bij de Doesbrug met de schaatsers.

Ondanks dat het weer niet echt uitnodigde voor een fietstocht van in totaal 30 kilometer, stond voor mij vast, dat ik zou gaan. Bij tante Miep en oom Wim was ik altijd welkom, net zo goed als bij hun kinderen. Dit was het minste, wat ik voor hen kon doen.

Om 3 uur zat ik op de fiets naar de geboorteplaats van mijn moeder.

Hoezeer mijn moeder en haar jongste zus op dezelfde golflengte zaten, bleek op hun gouden huwelijksfeest. Tante Miep en zij hadden onafhankelijk van elkaar dezelfde jurk gekocht voor het feest. Het woord lieve zit niet voor niets prominent in de naam Lieverse.

Op weg naar Hoogmade reed ik over de Ruigekade in het zonnetje, terwijl boven Alphen aan den Rijn donkere wolken hingen met een regenboog en achter mij de zon half schuil ging achter een eveneens donker wolkendek.

Bij het binnenrijden van Hoogmade werd ik getrakteerd op een korte hagelbui. Bij de kleine kerk kwam ik voor 4 uur aan, zodat ik Gerda en de kinderen condoleerde namens de familie Breed en nog even met hen met mondkapjes op kon praten, voordat de volgende mensen hen sterkte kwamen wensen.
Nadat ik mijn fiets gepakt had, kwam ik Gé van Goozen en zijn vrouw tegen. Met hen praatte ik ook kort.

Ik passeerde de afgebrande Katholieke kerk zonder de kenmerkende groene torenspits. Wat een vuurtoren was voor de eilanden, was deze torenspits dat voor de weilanden: een baken, waarop je je kon oriënteren. Die toren moeten we missen, Leo, die altijd klaarstond voor anderen ook. Voor hem is de avond gevallen.

Daar door de coronamaatregelen verder geen neven en nichten in de kleine kerk waren, belde ik bij Paula en Thijs aan om te condoleren. Met hen haalde ik herinneringen op aan Leo.
Zij hadden ooit op een boerderij in de polder gewoond. Dat bracht bij mij de herinnering op aan mijn lagere schooltijd. Met Gert Dol gingen we een keer een nachtje logeren bij tante Miep en oom Wim.

's Nachts gingen we met mijn neef met een roeiboot op paling vissen. We kwamen met een aardig maaltje terug.

Op weg naar huis kwam ik langs de plek, waar het geboortehuis van mijn moeder aan de Does had gestaan. Donkere wolken met heel in de verte toch nog helder licht. Hoe symbolisch wil je deze dag samenvatten.

Waar op de heenweg op de Ruigekade de zon aardig door de donkere wolken brak, daar moest ik het op de terugweg met mijn voorlicht doen.

Leo, jouw levensweg is te vroeg afgelopen. Rust in vrede.