Pluto's prostaat

Bij binnenkomst in de Leidse IJshal kreeg ik van een "Krasse knar" de vraag voorgelegd, of ik last had van mijn prostaat. Dit vanwege de gele plekken her en der op het ijs. Dat ijs heb ik inderdaad helpen opspuiten, dus ik kon dat feit niet ontkennen. Ik stond zodoende onder verdenking.
Het werd een tikkeltje anders, toen een volgende "Krasse knar" binnenkwam en aan degene, die mij een beetje zat te stangen, vroeg: "Hoe kom je aan die druppel aan je neus?"

De sfeer zat er dus goed in, toen wij om 9 uur begonnen aan onze 25 kilometer schaatsen in piramidevorm. Het was net als de voorgaande 3 keren lekker druk met een kleine 30 man op het ijs. Doordat de meesten zich hielden aan de afgesproken snelheid, die keurig werd aangegeven door de snelheidsmeter, ging het een stuk gelijkmatiger dan vorige week donderdag.
Uiteraard hield ik me bij mijn 5 kilometer op kop ook aan de snelheid van 25 tot 26 kilometer per uur. Ook al zou ik willen, veel harder kan ik niet.
Doordat Wierd Wagenmakers eerder weg moest, moest iemand anders de laatste 5 rondjes op techniek voor zijn rekening nemen.

Gelukkig hadden we een Afrikaanse kampioen in onze gelederen. Er zijn niet veel inwoners van het Afrikaanse continent, die kunnen zeggen, dat ze 4 Elfstedentochten hebben uitgereden en daarnaast nog 8 Alternatieve Elfstedentochten.

Met dit voorbeeldige vakwerk van Frits van Huis zat het schaatsblok tot aan de Herfstvakantie erop voor de "Krasse knarren" en konden we met een gerust hart naar de kantine van de IJshal gaan voor de koffie en de thee.

Op een gegeven moment kwam het gesprek op de bijzondere gaven, die honden soms hebben. Henk Distelvelt verhaalde over een hond, die uit Frankrijk vandaan 800 kilometer naar huis was komen lopen. Dat kwam mij bekend voor.
Ik sloot daar op aan met deze openingszin: "Wij hadden thuis net zo'n hond. Mijn vader richtte honden af en bij een goed bod verkocht hij ze. Zo ook Pluto...."

Verder kwam ik niet. Iedereen schoot in de lach en de grappen en grollen over Pluto waren niet van de lucht.

Toen iedereen was uitgelachen, kon ik het verhaal afmaken. Onze Pluto was verkocht aan een boer, waar mijn vader stro had gebracht. Zelf dacht deze trouwe viervoeter daar anders over. Iedereen was stomverbaasd, toen Pluto de volgende avond doodgemoedereerd aan kwam wandelen. Hij had 40 tot 50 kilometer afgelegd.....

Het werd zo langzamerhand wel tijd om de openingsvraag van vandaag te beantwoorden. Of ik last heb van mijn prostaat?  Het antwoord is te lezen in het elektronisch patiëntendossier.

Op de prangende vraag, hoe het met Pluto's prostaat is, kan ik kort zijn. Pluto is al ruim 50 jaar dood. Daar is niet veel meer van over.