Houthakkers

Na gisteren de hele middag gezaagd te hebben, werd ik om half 5 wakker naast een houtzagerij. Ik sliep vrij snel weer in en om kwart voor 8 ontwaakte ik. Er was een schitterende zonsopgang.


Ik trok mijn hardloopschoenen aan en ging een stukje lopen.


Ik liep het eerste stuk waar Ada en ik gisteren gewandeld hadden.



Waar we toen naar beneden liepen, liep ik nu omhoog.

Deze weg voerde me naar El Remediu.


Dat dorp liet ik links liggen, net als Castañeu. De afslag bij La Priá voerde me weer naar huis, waar ik na een douche ging ontbijten met de andere drie.

Om half 11 reden we onder de Spaanse zon naar Fuentes, waar we bij Ana's ouders de pick-uptruck en 2 kettingzagen leenden. Op het land van haar ouders zouden we 2 gevallen bomen verzagen voor de houtvoorraad voor de komende winter.

Eerst ontdeden we de boomstam van het schors en daarna probeerden we de stam in draagbare blokken te zagen. Dat lukte niet echt, want de grote kettingzaag gaf de geest.

We gingen naar een tweede plek, waar we naartoe moesten klimmen. Hier verzaagden we kleine boomstammen, restant van een bosbrand, tot de juiste lengte. We stapelden ze op tot we genoeg hadden en daalden voorzichtig af.

We haalden de grote houtblokken op, die we bij Ana's ouders brachten.


Van haar moeder kregen we een ijskoude Voll-Damm. Dat ging er wel in. Op deze domingo werd het 25 graden Celsius en met sjouwwerk ga je flink zweten.

We reden naar de plek van de boomstammetjes. Siebe klom omhoog en gooide ze één voor één naar beneden. We haalden ze uit de greppel langs de weg en de ban van de wagen zat helemaal vol.



Teneinde geen politie tegen te komen, kozen we stille weggetjes. Via o.a. Ceceda reden we de toeristische route naar huis.
Daar verzaagde Siebe de boomstammetjes en stapelde ik alles op. Wederom flink zweten onder de Spaanse zon.

Rest verhaal volgt nog!

Vlak

Ik fietste vanmorgen in een miezerregentje naar IJshal De Vliet, waar ik met een vijftiental "Krasse knarren" zou beginnen aan de traditionele piramide van 25 kilometer. Bij binnenkomst zei één van de ijsmeesters, dat het ijs niet goed was. Het zag er inderdaad dof en aangeslagen uit.
Na de dweilpauze zag het er stukken beter uit. Op een tweetal "rails" na was de ijsvloer vlak.
We begonnen vrij rustig aan de eerste serie, maar langzamerhand werd het tempo aardig opgevoerd, van rondjes 38 naar 37 en een serie 36-ers. Af en toe zat er een rondje 35,7 tussen.
De 20 rondjes, die ik op kop reed, ging goed vlak. Op een rondje 36,8 en een drietal 38 blank, ging de rest in 37 seconden en wat tienden. Een vlak schema!

In de tweede helft van de piramide ging het wat harder en reed ik vaker 36-ers, omdat het peloton harder reed. Aan het slot zelfs rondjes 33,8. Bij deze versnellingen moest ik passen. De rondetijden in dit gedeelte waren wat grilliger.
Bij het uitrijden gaf ik een vrouw, die aan het trainen is voor de Weissensee, een paar technische aanwijzingen.

Na de koffie en de thee fietste ik naar huis. De temperatuur was voor half oktober gewoon buitengewoon hoog te noemen.

De temperatuur was niet bepaald vlak te noemen.

Zagen

Na een diepe slaap ontwaakte ik om half 8 in een mistige wereld. Toen de zon een beetje doorkwam, veranderde dat in een aquarellandschap.

Dit paste perfect bij de melodie, die de speeldoos in de koektrommel bij opening speelde: "La vie en rose" van Edith Piaf.

We ontbeten om 9 uur, waarna Ada verder ging met de gordijnen en Siebe en ik de wagen laadde met het grof vuil, dat naar de gemeentewerf moest.
De houtkachel was aangesloten op de centrale verwarming. Dit als aanvulling op de zonnepanelen en de grote batterij voor de koude en natte wintermaanden.
Ana en ik brachten het afval met de auto weg, Siebe kwam er op de fiets achteraan, waarna Ana en ik boodschappen deden bij Alimerka. Ze hadden daar alles, maar geen spinazie en champignons. 

Ana reed met de boodschappen huiswaarts, ik wandelde naar Yebio, waar ze dat wel hadden. Vandaar wandelde ik via Castañera, Orizon en Paraes naar huis.


Daar ruimden we de schuur leeg. Veel oud hout moest verzaagd worden.

Om half 2 begon ik daarmee en afgezien van de lunch met gebakken aubergine en een wandeling van anderhalve kilometer met prachtige uitzichten op de bergen op deze halfbewolkte dag, was ik daar tot half 8 mee bezig.


Ik voelde mijn nekspieren aardig door het urenlange zagen.

Daarna nam ik tijd om verder te lezen in "Musch".

Het avondeten deed zijn naam eer aan: om 10 uur. Anderhalf uur later gingen we naar bed.

Orla de Kikkerslikker

Ik was uitverkoren. Zonder dat ik er om gevraagd had, was ik ingedeeld bij de klas van mijn oudste kleinzoon om daar voor te lezen in het kader van de leesbevordering. Daar had ik geen enkele moeite mee. Als bibliothecaris heb ik heel wat uren voorgelezen. Eén van de leukste onderdelen van het vak.

Mijn keuze viel op "Orla de Kikkerslikker" van Ole Lund Kirkegaard. "Pudding Tarzan" van deze jong gestorven Deense auteur is veel bekender. Zijn boeken zijn net zo geestig als die van Roald Dahl, maar veel minder mensen kennen dit werk.

Zodoende stond de wekker op kwart voor 6 en reed ik in mijn eentje naar Leiden Centraal om de trein naar Rotterdam te nemen. Om kwart voor 8 was ik op de plek van bestemming. Met de moeder en de kleinzoons reed ik naar school, waar ik als voorleesopa de dag in de klas mocht openen.

Boekpromotie werkt nog altijd het beste, als je voorleest.

"Orla de Kikkerslikker" is trouwens ook verfilmd.

En zo lag het hoogtepunt van deze warme oppasdag in oktober al in de vroege ochtend.

Verkenningstocht

Om kwart over 8 werd ik na een droomrijke nacht wakker.

We kleedden ons aan en gingen om 9 uur ontbijten.
Na het ontbijt kletsten we nog een tijdje, waarna Ada en ik via Paraes en Orizon over het eergisteren door mij genomen weggetje naar Nava wandelden.
Eerst gingen we naar de kledingwinkel, waar Ada een band van 3,5 meter kocht voor de gordijnen alsmede hangers en een stoffenschaar. Aansluitend kochten we brood en suiker bij Yebio.
Op de terugweg werden we bij Castañera overvallen door een hoosbui. Toevallig waren we net onze regenbroeken aan het aantrekken, zodat we de ergste regen af konden wachten. Op de heenweg hadden we de regenbroeken ook nodig gehad.

Bij Paraes brak de zon door en was het meteen weer warm, zodat we voor we thuis waren de broeken toch weer uittrokken. Ana had inmiddels rijst met broccoli en wortel klaargemaakt, dus we konden snel aan tafel.

Ada kwam er achter, dat er niet genoeg spelden waren. Ik ging op de mountainbike naar Nava om deze te kopen. De goede kledingwinkel was dicht voor de middagpauze, dus ik kocht deze bij de Chinese winkel.

Het was inmiddels heerlijk weer geworden en ik wilde een stuk hardlopen. Door de combinatie van niet hardlopen en zouter eten was ik gisteren een kilo aangekomen. Die wilde ik er wel vanaf lopen.
Ik ging op verkenningstocht. Het eerste stuk hadden we vanmorgen al gelopen en ik wilde uitzoeken, of we bij Paraes een bocht af konden snijden. 

Bij de boerderij liep ik over het pad tussen het prikkeldraad door. Dit pad liep dood bij een beek.
Langs het randje kwam ik op een pad omhoog, dat doodliep in een bos tussen prikkeldraad. Ik haalde mijn been een beetje open aan een bramenstruik en kroop onder het prikkeldraad door naar het pad terug.
Ik liep door naar Paraes en vandaar naar Orizon. Halverwege nam ik een pad rechtsaf. Bij de driesprong erop liep de weg rechts dood op prikkeldraad, maar linksaf liep je over een heuvelrug met prachtig uitzicht naar 2 kanten.


Ik kwam uit bij het viaduct over de snelweg bij Castañera.

Vandaar liep ik naar het station bij Nava en aansluitend de laatste kilometers naar huis.

Daar douchte ik me na een duurloop van ruim 8 kilometer en haalde de was, die ik voor de lunch had opgehangen, van het balkon.
Siebe hing intussen de gordijnrail op, terwijl zijn moeder druk bezig was met de gordijnen. 

Na de was opgevouwen en opgeruimd te hebben, ging ik verder lezen in "Musch", terwijl de laatste bui van de dag naar beneden kwam.

Om een uur of 10 aten we pompoensoep en gevulde paprika. Om half 12 ging ik na een verkenningstocht naar bed.

Gijon

Na een goede nachtrust werden we in regenachtig Asturias wakker. Het zicht op de bergen rondom was duidelijk minder. Het gebruikelijke hardlopen stelde ik maar uit. We ontbeten eerder, daar we naar Pola de Laviana zouden gaan. Het zonnetje brak net door toen we in de auto stapten.

Door een smal dal met steil oprijzende hellingen reden we naar dit voormalige mijnwerkersstadje, waar begin september de geneutraliseerde start van de Vuelta-etappe naar Covadonga was.

We wandelden naar het park waaromheen de weekmarkt was. De stoffenkraam was er echter niet. We kochten op de markt wat groente en fruit en tuften naar Gijon.

Door de mijnstreek reden we naar de kust toe, waar het na het zonnige Pola de Laviana zwaar bewolkt en winderig was. Siebe en Ana hadden een afspraak in Gijon. Wij gingen wat drinken in een café: cappuccino, colacao en 2 croissantjes erbij.
Daarna dwaalden we in wisselvallig weer naar een uitgebreide stoffenwinkel, die echter om half 2 al sloot. Zodoende hadden we geen tijd om uitgebreid te kijken met Siebe en Ana. Er was echter nog een "El Mundo" in Lugones. Op weg naar huis zouden we er naar toe gaan.

Voor die tijd zouden we een menu del dia nemen in Gijon. Langs het strand, dat grotendeels onder water stond, dwaalden we door het centrum van deze havenstad om plaats te nemen bij "La Comtienda".

We konden uit veel gerechten kiezen. Ik koos voor de Asturiaanse bonenschotel en zeebaars. Met een tapbier erbij en een ijsje toe was het een flinke maaltijd voor een schappelijke prijs.  Onder het eten keek ik naar het werk van een Spaanse Escher.

Op de terugweg reden we naar Lugones, waar we bij "El Mundo" gordijnstof kochten. We reden via Nava, waar we nog wat boodschappen deden, terug naar huis. Daar plukte ik nog een bakje frambozen.

Ada maakte vijgenjam en kookte daarna pompoensoep. Deze laatste aten we bij het avondmaal, die we met brood en kaas tot ons namen met kefir als toetje.

Voor het slapen gaan las ik nog een stukje in "Musch" van Jean-Marc van Tol.

Scherven brengen geluk

Vanmorgen stond de wekker op kwart voor 7. Volstrekt overbodig, want ik was al wakker. Ik kleedde mij aan en ontbeet, waarna ik in de frisse ochtendlucht naar "De Helianth" fietste, waar ik de fruitvoorraad aanvulde.

Met het fruit in de fietstas reed ik naar IJshal De Vliet, waar ik om kwart over 9 met een elftal "Krasse knarren" aan de piramide van 100 rondjes begon in de hoop, dat we het beter zouden doen dan het Nederlands elftal.

Als coördinator van de "Krasse knarren" was mijn taak hetzelfde als die van bondscoach Ronald Koeman: de meest logische opstelling maken. Op de gezellig drukke baan lukte dat redelijk goed. Het ging gemiddeld een seconde per ronde langzamer dan afgelopen donderdag, toen het wel erg snel ging.  Dit kan ook komen, doordat het ijs minder goed was dan gisterenochtend, terwijl de luchtdruk gezien het vrijwel windstille weer ook wat hoger zal zijn.

Maar meer nog was het rijden wat grillig. Van 36,5 naar 39,6 is toch een behoorlijk verval. Desondanks hadden we met een gemiddelde leeftijd van 70 jaar met plezier onze 25 kilometer gereden.
Na afloop dronken we met een zestal "Krasse knarren" in de kantine koffie en thee. Na afloop ruimde ik wat koffiekopjes en schotels weg. Met mijn ervaring als barkeeper in "De Hobbit" heb ik best een vaste hand, maar vandaag even niet.

Een kopje en een schoteltje kletterden op de grond.
Het goede nieuws: het kopje was nog heel.
Het slechte nieuws: het schoteltje niet.
Maar niet getreurd: scherven brengen geluk!

Nu heb ik als sporter geleerd om de fout bij mezelf te zoeken. Ik had gewoon niet goed genoeg gestapeld. Waaruit eens en temeer blijkt, dat ik niet stapelgek ben....

Nieuwe weg naar Nava

Na een goede nachtrust bleven we nog even wat langer liggen. Toen we opstonden zagen we na het optrekken van de rolluiken een prachtige zonsopgang.

Om 9 uur zaten we aan de ontbijttafel. Daarna draaiden we een was, maakten een boodschappenlijstje en na de koffie en thee ging ik hardlopend via Paraes en Orizon via een eerder weggetje naar Nava, waar ik bij Yebio alle boodschappen in mijn rugzak deed.
Ik was begonnen met een licht buitje, maar voor ik bij Yebio was, liep ik in het zonnetje met 20 graden Celsius. Met een klein ommetje door La Reposera liep ik op huis aan.


Ik haalde de was uit de machine en hing deze te drogen op het balkon. Daarna douchte ik me. Af en toe stak de wind op, zodat de was na de zwarte bonenschotel 2 uur later alweer kurkdroog was. Deze vouwde ik op, waarna er tijd was om in "Musch" van Jean-Marc van Tol te lezen.

Aan het eind van de middag plukte ik met een prachtig uitzicht een bakje frambozen. Ada maakte inmiddels vijgenjam.


We aten salade met een hamburger en brood met kefir met muesli en frambozen als toetje.

Daarbij deelden we een grote fles Voll-Damm.