Horstenloop

Vanmorgen deed ik als zo vaak op zaterdag boodschappen in de Oogstwinkel en bij "De Helianth". Thuisgekomen maakte ik een lunchpakket met vers brood klaar voor mijn vrouw, die om half 10 naar de volkstuin was vertrokken voor een dagje tuinieren.

Om half 1 bracht ik deze naar haar toe, waarna ik doorfietste naar haar moeder voor haar deel van de wekelijkse boodschappen. Daarna trapte ik naar "De Horsten", waar ik met Hans Boers had afgesproken voor een rondje van 8 kilometer over dit prachtige Koninklijke landgoed.
Het was heerlijk weer, zodat het een genoegen was om in deze lommerrijke omgeving zo'n 8.000 stappen te zetten. Dat deden we dan ook.

Zo stiekem weg beleven we vanaf begin juli weer een behoorlijk lange periode met te warme temperaturen voor de tijd van het jaar. Het leidt wel niet tot een hittegolf, maar we hebben inmiddels toch de nodige tropische dagen achter de rug.
Met de 23 kilometer, die ik vandaag gefietst heb, kwam ik op 1058 kilometer in augustus uit. De tussenstand van 2024 werd hiermee op 6900 kilometer gebracht. Hiermee lig ik nog steeds op schema om ook dit jaar 10.000 kilometer te fietsen. Met 26 kilometer per dag haal ik deze doelstelling.

Een vogelpoepje

Dat we er vanmorgen om 6 uur uit moesten om in Rotterdam op de gaan passen, was tot daar aan toe, maar dat de wekker al bijna een uur eerder afging, daar hadden we niet op gerekend.

We zetten de wekker op de juiste tijd en vielen gelukkig weer in slaap. Een hazenslaapje weliswaar, maar alle kleine beetjes helpen. Om half 7 vertrokken we thuis na het eten van een beschuit met aardbeien.
Om 8 uur waren we in Rotterdam. De oudste kleinzoon ging weer naar school, zodat we de ochtend hadden om met de jongste te spelen en hem voor te lezen.
We maakten van de houten rails een grote spoorbaan in de woonkamer en gingen met hem naar een speeltuintje in de buurt, waar hij lang op de veilige ronde schommel zat. Opa mocht hem duwen: hoog en hard.

Een kwartier later zat opa op een bank onder een boom, toen hij iets op zijn afritsbroek voelde. Een vogelpoepje. Met een takje en een boomblad kreeg ik de poep er wel vanaf, maar met de vlek zou ik de rest van de dag rond moeten lopen. 

Wat dat aangaat bevond deze schaatser zich in goed gezelschap. Met Hilbert van der Duim, één van de weinige schaatsers, die Eric Heiden in een schaatswedstrijd heeft verslagen, kreeg ik last van een vogelpoepje.

Blauwe periode

Het was nog fris, toen Ada en ik om half 8 naar het Valkenburgse meer gingen, mijn vrouw op de fiets en ik hardlopend.

Toen ik buiten kwam, besloot ik toch maar een zweethemd met lange mouwen aan te trekken. Via de Rijndijk liep ik naar het recreatiegebied toe, waar mijn vrouw al aan het zwemmen was.
Onderweg er naartoe werd ik ingehaald door Rob Pijpers, die ik nog ken uit Nieuw-Vennep. Deze jeugdvriend zong ook mee met "Oktopus". Met hem praatte ik even.

Op het strandje deed ik een korte droogtraining in de tijd, dat Ada diverse zwemslagen deed. Maandagavond geef ik weer strandtraining. Een paar oefeningen trainde ik voor mezelf. Als trainer wordt je geacht om het goede voorbeeld te geven....

Na de zwemsessie gingen we per fiets en benenwagen naar huis, waar ik me douchte en met 67,2 kilo schoon aan de haak aanschoof aan het ontbijt. Ik maakte mijn lunch klaar, die ik meenam naar IJshal De Vliet, waar ik om 10 uur arriveerde. Eén ijsmeester was beneden bezig met het lijnenspel op de funbaan.

Ik liep naar boven, maar daar was.....helemaal niemand!
Ik begon maar met het gedeelte in de zuidbocht, waar ik nog wat kleine beschadigingen op de blauwe inrijbaan wegwerkte, zodat ik om 11 uur met het schilderen van dit deel van de 250-meterbaan zou beginnen. Marja, Wiemer en Marcel hadden alles gisteren netjes afgeplakt, dus het enige wat ik hoefde te doen, was netjes binnen de lijntjes blijven.
Dat is mij wel toevertrouwd.

Met de roller begon deze schilder de inrijbaan van een nieuwe laag blauwe verf te voorzien. Daarbij was hij in goed gezelschap. De Spaanse schilder Pablo Picasso kende een zogenaamde blauwe periode.




Nu heb ik in mijn jeugdjaren ook een blauwe periode gekend. Aan het eind van de jaren '70 stond ik regelmatig achter de bar in "De Hobbit" in Nieuw-Vennep.

Maar oude tijden herleefden.

Er was vandaag sprake van een heuse blauwe periode.

Dit tijdperk duurde echter langer, dan ik had ingeschat. Ik had gedacht rond een uur of 3 klaar te zijn, maar dat viel tegen. En zo stopte ik de roller telkens in een verse bak blauwe verf.

Om half 5 had ik driekwart van de 250-meterbaan gedaan en moest ik nog slechts één bocht. Het was mijn eer te na om de klus nu niet te klaren. Het is net als bij het rijden van een (Alternatieve) Elfstedentocht. Als je er aan begint, dan maak je het gewoon af!
Om half 7 was ik helemaal rond en kon ik eindelijk de roller neerleggen.

In je eentje werken is saai, maar ik kwam wel solo over de finish!

Zwolle

Om 6 uur werd ik wakker voor een sanitaire stop. De tent was nog nat, maar de zon ging nog schuil achter de bomen om het veld heen. Hoge bomen vangen niet alleen veel wind, maar ook veel zon.

We lazen nog wat in de tent en gingen er om 8 uur uit. We ontbeten met aardbeien en wilde perzik onder het afdakje en wachtten tot om 9 uur de receptie open ging. Ik liep er naar toe en betaalde voor 2 nachten kamperen op landgoedcamping "Molecaten". Tevens haalde ik de bestelling op van 2 croissantjes en 4 volkorenbroodjes.

Na het ontbijt fietsten we naar het mooie centrum van Hattem, waar Ada een veldboeket kocht bij een bloemenwinkel vlak bij de molen. Deze was goed ingepakt, zodat we ermee konden fietsen. Het boeket paste goed in de Ortlieb-tas. Daarmee fietsten we naar de veerpont.

Met "Kleine veer" werden we de IJssel overgezet en fietsten aan de overzijde de dijk op en Zwolle in. Redelijk snel kwamen we op deze warme zomermorgen bij tante Aad aan, waar we hartelijk werden ontvangen. Daar het in de tuin te warm was, dronken we in de kamer koffie en koude chocolademelk met een stuk zelfgemaakte appeltaart erbij.

We praatten bij over het wel en wee en aan het eind van de ochtend kon Ada haar hart ophalen met een klusje in de tuin: de taxus snoeien. Ik knipte de takken kleiner en deed deze in de gft-bak.
We lunchten met elkaar in de kamer, waarna we afscheid namen van deze 94-jarige tante.
Samen fietsten we naar het centrum van Zwolle, waar we bij Bever een nieuwe campinggazkop kochten alsmede een beter fietspompje. Samen met een paar kleine aankopen bij Dille & Kamille pedaleerden we naar het pontje in de uiterwaarden toe. 

Het was een broeierige middag en de bewolking werd dikker en dikker. In Hattem deden we nog wat boodschappen voor het avondeten.

Op weg naar de camping hoorden we het rommelen in de verte en voelden we de eerste spetters. We waren net op tijd terug. Onder het afdakje konden we aanschouwen, hoe de hemelsluizen open gingen en er binnen een kwartier tijd een beek ontstond op het lage deel van ons veld.


We zaten droog en utterden wat tot de bui na een uur minder werd.

We aten een bonenschotel met als toetje een Skyr met muesli en aardbeien, zodat we een prima maaltijd hadden na 22 kilometer fietsen. Een soort rustdag dus, maar wel een natte....

Geheel in stijl sloten we deze woensdag, waarop Puck Pieterse Demi Vollering in de eindsprint van de Tour des Femmes aftroefde, af met La Chouffe Blond.

Een blauwtje lopen

Vanmorgen fietste ik na het ontbijt naar de Boerenmarkt in de mooie Leidse binnenstad. Na notenrozijnenbrood en jonge geitenkaas gehaald te hebben, trapte ik door naar IJshal De Vliet, waar ik weer kwam helpen met het schilderen van de betonnen vloer van de 250-meterbaan.

De kleurstelling was simpel: die van de voormalige Eredivisieclub Blauw-Wit uit Amsterdam. Deze club werd zevenmaal kampioen van het zware District West en in 1922 gedeeld eerste in de kampioenscompetitie, waarna de beslissingswedstrijd tegen Go Ahead met 1-0 verloren werd.
Terwijl Marja en ijsmeester Marcel het verfplakband op het blauwe vlak eraf haalden en nieuw plakband op het witte vlak plakten, werkte ik met een kleine roller het witte deel van de baan bij.

Na de koffie- en theepauze met gevulde koek gingen de anderen door met het plakband, terwijl ik de slechte plekken op de blauwe inrijbaan onder handen nam.

Een terechte keuze, want in mijn jeugdjaren was ik een specialist in het lopen van blauwtjes....

Deze ervaring kwam tot zijn recht met een zwier, die alleen met veel trainingsuren opgebouwd kan worden.

Rond de lunchpauze ging Marja naar huis en nam ijsmeester Wiemer haar plaats in. Rond half 4 was het blik met blauwe verf weg geschilderd op de inrijbaan en dat was voor mij een mooi moment om naar huis te gaan, terwijl de anderen doorgingen met het afplakken van de inrijbaan, zodat deze morgen in zijn geheel egaal blauw geschilderd kan worden.

Buiten gekomen kreeg je met een grote overgang te maken: van 12 graden naar de bijna tropische temperatuur van 28,5 graden Celsius. 

De schilderachtige schaatser

Het was nog vrij fris, toen ik vanmorgen naar IJshal De Vliet fietste.

Daar zou ik met Theo Koek en Wil van Leeuwen het gedeelte van de 250-meterbaan, dat gisteren voor het eerst onder handen was genomen, voor de tweede keer schilderen. De Zoeterwoudenaren namen dit gedeelte voor hun rekening, ik werkte de kleine plekken op de rest van de rondbaan bij met de kleine roller. Het betrof vooral de stukjes langs de afgeplakte blauwe gedeelten.
Na de gezellige koffie- en theepauze waren Wil en Theo snel klaar, ik had nog een half uurtje werk, waarna ik om 1 uur mijn nieuwe Salomons langlaufschoenen uit kon proberen. In de winkel van Jan van der Hoorn had ik de schoenen gepast, maar je weet pas echt, hoe ze zitten, als je ermee schaatst.

Op het pas geschilderde beton van de 250-meterbaan kon dit uiteraard niet, maar gelukkig was er een redelijk alternatief: de niet gedweilde shorttrackbaan.

Op het bankje pal langs de baan trok de schilderachtige schaatsen zijn schaatsen aan om daarna met één stap op het ijs te staan.

Het eerste rondje was even wennen.

Henk Gemser zou zeggen: "Je moet in gesprek gaan met het ijs."

Dat deed ik ook, maar het ijs zei niet zoveel terug.....



Dat deed ijsmeester Wiemer Sjoerdsma wel, toen hij de eerste elf rondjes, die ik op de nieuwe Salomons schaatste, op de foto vastlegde.

De eerste rit met de nieuwe Salomons was de schilderachtige schilder goed bevallen.
Morgen wacht er weer een nieuwe schilderklus in IJshal De Vliet, waar het net als in de winter een graad of 12 is. Je krijgt een flinke klap van de warmte, als je op een augustusdag van het ijs naar buiten stapt.

Ik fietste naar de volkstuin, waar ik met Ada in de schaduw thee dronk.

Daarna fietste ik naar huis, waar ik op de dag, dat Wout van Aert zijn derde etappe in de Vuelta a España won, mijn hardloopkleding aantrok om nog een rondje van 5 kilometer te gaan hardlopen. Zo volbracht de schilderachtige schaatser zijn zomerse wintertriatlon....

Schaatsplanken

Qua temperatuur was het vandaag heerlijk weer.

Het was vrijwel windstil, toen ik vanavond met Jos Drabbels naar de skeelerbaan van Leiderdorp fietste voor de wekelijkse droogtraining van IJVL en VIJL onder leiding van Peter Daleman.

Met zijn elven liepen we naar het strandje langs de Does, waar allerlei spiergroepen aan het werk werden gezet. Niet alleen wij vonden het rustige weer fijn, de muggen evenzeer.... 

We zouden wat korter in de Munnikenpolder blijven, daar we bij de skeelerbaan nog zouden gaan schaatsplanken. Eén van de laatste oefeningen was met kikkersprongen op de vrij steile brug omhoog springen. Deze oefening ging je voelen. Maar het uitzicht vergoedde veel!

Bij het clubhuis van VIJL werden 5 schaatsplanken uit de kleedkamer gehaald, waarna ik voor het eerst in 2 jaar mijn favoriete droogtrainingsoefeningen kon doen. De trainer had het lekkerste voor het laatst bewaard. Om het melkzuur uit de bovenbenen te krijgen, liepen we daarna nog 2 rondjes op de 400-meterbaan. De laatste training in augustus zat erop.

De restauratie

Het is een bekend verschijnsel in de museumwereld. Schilderijen worden na verloop van tijd gerestaureerd. Dan verdwijnen ze enige tijd uit de roulatie en komen er stralend nieuw weer tevoorschijn.

De Delftse ingenieur Frederik H. Kreuger schreef een vermakelijke roman over de restauratie van De Nachtwacht. Zoals bekend mag worden verondersteld was de schilder van dit wereldberoemde schilderij de in Leiden geboren en getogen Rembrandt van Rijn.
Vanmorgen fietste ik naar IJshal De Vliet waar we aan de slag gingen met een ander schilderwerk, waarbij De Nachtwacht, toch geen kleine jongen, qua grootte in het niet viel: de vloer van de 250-meterbaan!

Vrijdag waren we aan het eind van de middag begonnen met het afschrapen van de afbladderende verf, vanmorgen gingen we daar mee verder. Daarna konden we door met het verven van het witte gedeelte van de vloer.

Vanaf de oversteekplek bij de kantine aan de noordzijde werd de 250-meterbaan onder handen genomen door Wil, Theo, Jos, Richard, ijsmeester Marcel en ondergetekende.

We gingen voor de pauze door tot we bij het startvak aangekomen waren.

Tijdens de pauze konden we aan ijsmeester Wiemer vragen, wat er zaterdag aan de hand was, toen de brandweer uitrukte voor een brandalarm in de IJshal.
Het was voor Wiemer ook een volslagen verrassing, dat er ineens brandweer en politie in groten getale naar de kunstijsbaan afgekomen was. Het alarm was niet afgegaan.

Een bewoner uit de omgeving had gebeld, dat hij rook op het dak had gezien. Het was gezichtsbedrog geweest. Er werd op het dak ontlucht, maar de koude lucht stuitte op de warme buitenlucht en het vocht condenseerde daardoor, hetgeen op het eerste oog op rook leek. Zodoende rukte de brandweer uit.

Dat deden wij ook na de pauze en het schilderen van het gedeelte van de 250-meterbaan, dat vrijdag al was behandeld ging nu veel sneller. Om 2 uur waren we klaar.

Morgen gaan we verder met de restauratie.

Hengstenbal

Na een rustige start op deze zondagmorgen fietste mijn vrouw na het ontbijt naar de volkstuin, waar ze even wat moest regelen. Ik had met haar afgesproken, dat ik daar om 11 uur ook zou zijn, zodat we samen naar de Buitenkaag zouden fietsen, waar we met de familie Breed bij brasserie "Matts" hadden afgesproken.

Waar we normaliter met zijn allen aan één lange tafel zaten, daar was nu een lange tafel, waar alle vrouwen aan zaten en een kleinere tafel, die haaks op de andere tafel stond, waar het mannelijke deel van de familie aan zat.
"Het lijkt wel een hengstenbal", verzuchtte ik.

Met zes mannen aan een bijzettafel hadden we het best gezellig, waarbij we er op letten, dat we goed kauwden. Niet alleen de kaakspieren, maar ook de lachspieren werden goed aan het werk gezet.

Om half 4 hadden we onze bordjes en glazen leeg en netjes betaald en ging ieder weer zijns weegs. Ada en ik deden dat, door de veerpont naar Kaageiland te nemen, waar we het fietspontje naar Oud Ade namen.

Op de boot raakte ik aan de praat met een Duitse vrouw, die op 600 meter hoogte in het ons bekende Zwarte Woud woont. Welk een verschil met de Haarlemmermeer, die 5 meter onder de zeespiegel ligt.

Inmiddels legde ik uit, dat je vroeger om de paar jaar en tegenwoordig maar af en toe over de Kagerplassen, waarover we nu voeren, kon schaatsen.

Bij Oud Ada zagen we een fietsbord met Pontjesroute. Deze volgden wen zo kwamen we op een onverhard pad, dat we niet kenden. Nieuwsgierig als we zijn, volgden we dit. Het kwam uit bij een aanlegsteiger, waar geen pontje lag.

Je kon bellen met een 06-nummer, maar gezien de tijd was het verstandiger om de kilometer terug te fietsen en de route van de Leiden Marathon op te pikken.

Om half 6 waren we weer thuis, waar ik nog net kon zien, hoe Adam Yates vandaag na een lange solo de heuveletappe in de Vuelta a España won.

Zij reden 178 kilometer met veel klimwerk, wij hadden een vlakke etappe van 36 kilometer met een ravitaillering tijdens een hengstenbal.