Donderdagochtend besefte ik onder het lopen van 8 km, dat ik niet het juiste antwoord gegeven had. De laatste keer, dat ik lichter was, was na mijn kaakoperatie in 1975, zo rond mijn 20e verjaardag. Na 6 weken vloeibaar voedsel was ik een kilo of 7 lichter en woog ik 62 kilo. Voor wie snel af wil vallen, is een kaakoperatie een probaat middel. En wat hongerstakers en anorexia-patienten allang weten: na een week verdwijnt het hongergevoel totaal.
Toch kan ik deze methode van afslanken niet aanbevelen. Je bent na de operatie zo ziek als een hond. Bij mij was het in 1975 "medisch noodzakelijk", doordat ik naar Pedagogische Academie "De la Salle" ging. Doordat mijn boventanden veel te ver voor mijn ondertanden stonden, kon ik de S-klanken niet goed genoeg uitspreken. Daarvoor was het een schoonheidsoperatie, die niet door het ziekenfonds werd vergoed, maar als onderwijzer moet je je brood met duidelijk praten verdienen. Dat ik na de operatie de P.A. verliet, omdat ik geen les kon geven....
Bij de operatie werden in de bovenkaak 2 kiezen getrokken en de kaak doorgezaagd en de voortanden kwamen zo naar achteren. Bij de onderkaak werd de opstijgende tak doorgezaagd en naar voren geschoven. Met een rasterwerk om alle kiezen en tanden heen werd het gebit met 4 ijzerdraden aan ieder zijde op elkaar geklemd. Er zat in het begin geen beweging in.
Door een enorme bloeduitstorting, die liep van mijn linkeroog tot halverwege mijn borst, had ik een soort varkenskop gekregen. Een van de kaakchirurgen, Roorda of Hovinga, die de middag na de operatie kwam controleren, antwoordde, toen ik zei dat ik me beroerd voelde: "De derde dag is het ergste". Het erge was: hij had nog gelijk ook! Als ik lag, was ik duizelig, als ik zat of liep ook.
In het St. Elisabeth Gasthuis in Haarlem had ik iedere dag wel bezoek. Jos Glandorf en Fons Rooijers, twee klasgenoten van de Havo,kwamen ook langs. Tijdens de werkweek in Londen waren zij met Nico de Bont mijn kamergenoten. Om één of andere duistere reden had de leiding ons in de omgebouwde kolenkelder ingedeeld. Wel zo rustig vond de leiding waarschijnlijk. Dit vonden wij trouwens geen enkel probleem. Wij kwamen iedere dag braaf op tijd het hotel binnen. Via de kelderdeur, die ook als nooduitgang dienst deed, verlieten wij het pand weer om verder te stappen in Swinging London. Ieder nadeel heb zijn voordeel!
Ondanks alle ellende had ik toch wel lol in de 12 dagen in het ziekenhuis. Ook al kon ik zelf niet zo veel zeggen, daar ik alleen binnensmonds kon praten, er waren nog een paar anderen met gevoel voor galgenhumor, dus er werd genoeg gelachen op de zaal van 8 mannen.
Wat ik trouwens ook leuk vond: Els van Kerkwijk, die ik kende van "Oktopus" en "Lambiek", was verpleegster op mijn zaal. Ik heb in die 2 weken zeer veel bewondering gekregen voor deze toen en nu nog steeds zwaar onderbetaalde beroepsgroep.
Voor de rest waren het "op zaal" zeer lange dagen. Je sliep zeer weinig, 's nachts kreeg je een zeer pijnlijke injectie met antibiotica. Het vertier was, buiten het bezoek, het lezen van de serie "Adriaan en Olivier" van Leonhard Huizinga, en luisteren naar Radio Tour de France met Theo Koomen, die van een saaie wandeletappe nog een bloedstollende rit wist te maken. Hoe lang die dagen waren: ik heb zelfs naar de bruiloft van prinses Christina gekeken.....
Trouwens: voor je conditie moet je niet in het ziekenhuis zijn. Na een week als wandelend patient was ik al moe als ik 100 meter gewandeld had! De conditie moest dus letterlijk weer vanaf het nulpunt worden opgebouwd.
Zowel in het ziekenhuis als thuis moest ik leven op vloeibaar voedsel. Daar alcohol ten stelligste afgeraden was behoorde het calorierijke bier niet tot de te nuttige dranken. Ik moest me tevreden stellen met soep, verdunde Olvarit en melk. Er waren dagen, dat ik 6 liter melk dronk!
Mijn vrienden Bas Warnink, Joep Kapiteyn en Tim de Beer waren op vakantie naar Terschelling. Daar leerden ze in "de Boerderij", het café tegenover camping "Appelhof", dat tegenwoordig ook bekend staat als het "Wrakkenmuseum", de prachtige lp "Argus" van Wishbone Ash leerden kennen.
Toen ik aan het eind van de vakantie van de chirurg toestemming kreeg om ook een kleine week op camping "Appelhof" op Terschelling te gaan kamperen, ontving ik juist die dag een kaartje van de heren: ze kwamen eerder naar huis. Hun geld was op.
Zij hadden in de vakantie vaak canasta gespeeld. De laatste week van de zomervakantie heeft dit dorstige trio ook mij de regels van het edele canasta geleerd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten