Even overwogen we om de R8 te volgen, maar dit betekende flink klimmen. We zagen af van deze verkorting van de Oranjeroute. Om 10 over half 10 reden we van de camping af. We daalden af naar Dillenburg, waar we ansichtkaarten kochten voor de thuisblijvers. In de hitte volgden we de Dill naar Sechshelden.
Voorbij Haiger verlieten we de bewoonde wereld en fietsten langs Steinbach over een onverhard bospad, dat langzaam maar zeker omhoog klom. Het grote voordeel was, dat het een bos was, dus we reden een kleine 10 km in de schaduw. Dat was heerlijk koel.
Op het pad lag een kleine slang.
Wat niet zo cool was, was de steile klim van 3 km, die aanvankelijk verhard was, maar de laatste 2 km was met stenen bezaaid. Fietsen ging hier bijna niet meer. Om een fiets met bepakking omhoog te krijgen, moet je op de trappers gaan staan, maar dan slipt je achterwiel weg op de losse stenen. Dat werd de laatste kilometer dus lopen en de fiets omhoog duwen.
Ik hoor mijn vrienden al vragen: "En, nog wat leuks gedaan in de vakantie?"
Maar er komt een moment, dat je de top bereikt, in dit geval van de Rothaarsteig. Het uitzicht was naar alle kanten toe fenomenaal.
Met als bonus een lange afdaling. Ada dacht hier heel anders over, want net als gisteren liep haar ketting er af.
Tien minuten en tien vieze vingers later konden we weer verder naar Rudersdorf, waar we om half 1 onze koffiestop hadden. We hadden 3 uur gedaan over 27 km....
In een Konditorei vergeleken we bij de koffie, koude melk en lekkere koeken, de twee routes en besloten we om Siegen links te laten liggen. Tot Deuz konden we de Oranien Fahrrad Route blijven volgen. Daar zouden we naar de bron van de Sieg moeten klimmen. Want hoe we ook naar Erndtebrück wilden gaan, we moesten hoe dan ook over een heuvel van 600 meter heen.
Om 1 uur fietsten we naar Gernsdorf, waar we net als bij Steinbach een steile klim was, die niet in het routeboek van de Oranjeroute stond.
De kleinste klimmetjes staan aangegeven met een pijl, de echte kuitenbijters lijken op papier vlak.
En dat met deze hitte.
Na weer omhoog lopen op een grindpad daalden we af naar Irmgarteichen, waar we op een bankje twee brodjes kaas met paprika en komkommer aten, terwijl de buitentent te drogen hing.
Na een paar korte klimmetjes daalden we af van Salchendorf naar Deuz, waar we een bordje "Erndtebrück 20 km" zagen. We volgden de bovenloop van de Sieg. "Hier ben je voor op vakantie", riep ik op een gegeven moment uit. We reden op een vrij vlak fietspad vrij hoog boven een lieflijk tegen de heuvels geplakt dorpje met vakwerkhuizen, omzoomd met heuvels met koeienweiden en bossen.
Helaas hield dit sprookjesbeeld na een paar km op en begonnen we aan een nieuwe klim in het Roothaargebirge. De haarspeldbochten op de kaart beloofden niet veel goeds. We moesten een km of 7 klimmen, maar echt steil werd het nergens. Telkens dacht je: "Hier is de top", maar om de bocht ging de weg steeds verder omhoog.
Bij een driesprong zagen we een bord: "Erndtebrück 10 km", met een verwijzing naar het steilste stuk van de beklimming. We aten nog een boterham met kaas, dronken een multivitaminesap en klommen weer verder, maar nu in de felle zon. Op de top dronken we het laatste water.
We begonnen aan de afdaling. Bij Benfe vroeg ik aan een vrouw om onze bidons te vullen. Met koel, helder water daalden we de laatste 9 km af naar Erndtebrück, waar we via de Tourist Information een Zimmer mit Frühstück regelden. Langs het postkantoor reden we naar een Bauernhof. Na ruim 60 km kwamen we zo, hoe toepasselijk op een dinsdagavond, terecht bij Pension Schmidt.
Moe maar voldaan spoelden we het zweet van ons lijf, voor we om half 7 naar die Stadtmitte reden, waar we op het terras van Pizzaria Bella Italia op deze zwoele zomeravond de inwendige mens versterkten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten